Συνέχεια από την προηγούμενη ανάρτηση….
‘Η αναζήτηση της οικογένειας είναι επίσης μια αναζήτηση της αληθινής τους ταυτότητας’ (Margaret Humphreys)
Η Margaret Humphreys είναι η διευθύντρια και ιδρύτρια του Child Migrants Trust (www.childmigrantstrust.com) και συγγραφέας του βιβλίου Empty Cradles (1994, 1995 and 2011). Η κυρία Humphreys και η ομάδα της έχουν επανενώσει πολλές οικογένειες, έχουν αναγκάσει τις αρχές να λογοδοτήσουν και έχουν στρέψει την παγκόσμια προσοχή σε μια εξωφρενική αδικία.
Παρακάτω είναι μερικά σύντομα αποσπάσματα από το βιβλίο της Empty Cradles, που κυρίως καθρεφτίζουν τις εμπειρίες πόνου και απώλειας ταυτότητας των πρώην παιδιών μεταναστών.
‘Δεν είχα δει ποτέ τέτοιον πόνο και αίσθηση απώλειας. Μέχρι τώρα, στη δουλειά μου με υιοθετημένους, είχα συνηθίσει να μιλώ με ανθρώπους που είχαν χάσει μικρά κομμάτια της ταυτότητας τους. Ήταν απλά μια φέτα. Αλλά οι μετανάστες παιδιά δεν είχαν χάσει μια φέτα. Η ζωή τους ήταν κενά φύλλα χαρτιού’.
‘Η Madeleine είχε ζήσει 40 χρόνια στην Αυστραλία και εξακολουθούσε να νιώθει ότι δεν ανήκει. Δεν είχε καμία αίσθηση καταγωγής ή εθνικής κληρονομιάς. Ένα βασικό μέρος της ταυτότητάς της είχε μείνει πίσω κάπου στη Βρετανία ….. Όταν τελικά έφτασε το πιστοποιητικό γέννησης της Madeleine ήξερα ότι δεν είχε γίνει επίσημη υιοθεσία’.
‘Κάποιος είχε στείλει την Madeleine στο εξωτερικό και της είχε αρνηθεί ακόμη και τις πιο βασικές αλήθειες για τον εαυτό της. Δεν είχε κανένα έρεισμα στον κόσμο, ούτε καν ένα πιστοποιητικό γέννησης που να γράφει ότι ανήκει σε μια οικογένεια και σε μια χώρα’.
‘Όταν ξεκίνησα, περίμενα ότι θα συνεργαστώ με ανθρώπους που ένιωθαν ότι είχαν απορριφθεί από τις οικογένειές τους, αλλά εδώ επρόκειτο για ανθρώπους των οποίων ο βαθύς πόνος και τραύμα είχε προκληθεί από την εγκατάλειψη τους από τη χώρα τους. Ποτέ δεν είχα βιώσει ένα πόνο τόσο βαθύ.’
‘Είχα αρχίσει να αμφιβάλλω αν πολλά από αυτά τα παιδιά ήταν πραγματικά ορφανά όταν έφυγαν από την Βρετανία. Κάποια θυμούνταν γονείς, και μερικά, στην αρχή είχαν λάβει επιστολές από ανθρώπους που νομίζουν ότι ήταν συγγενείς’.
‘Τους είχαν πάρει τα πάντα: τα παιχνίδια τους, τα ονόματά τους, τα γενέθλιά τους, τους αδελφούς και τις αδελφές τους, την ταυτότητά τους, την παιδική τους ηλικία, την αθωότητά τους. Τα είχαν πάρει όλα’.
‘Ήξερα ότι θα ήταν η ευκαιρία να δείξουμε στον κόσμο ότι τα παιδιά μετανάστες είχαν εξαπατηθεί εξωφρενικά. Δεν ήταν ορφανά. Είχαν οικογένειες…. Ήξερα από εμπειρία ότι είχαν αλλάξει τα ονόματα τους και ότι οι ημερομηνίες γέννησης μπορεί να ήταν λανθασμένες.’
‘Δυστυχώς, ξανά και ξανά, είχα ανακαλύψει ότι τα παιδιά μετανάστες δεν ήταν ορφανά. Επίσης, έμαθα ότι τις περισσότερες φορές είχαν σταλεί στο εξωτερικό χωρίς τη γνώση ή τη συγκατάθεση των γονιών τους.’
‘Ο Dr Ron Sinclair, ένας πρώην παιδί μετανάστης, λέει ότι ‘η αναζήτηση της ταυτότητας είναι πολύ σημαντική. Αν κοιτάξουμε το είδος των τεχνικών που χρησιμοποιούνται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, (θα δούμε ότι) έχουν σχεδιαστεί για να αφαιρούν την ταυτότητα των ανθρώπων. Είναι η απόλυτη ύβρις/ προσβολή’.
Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα από μια επιστολή που έστειλε στην Margaret Humphreys μια πρώην παιδί μετανάστης, η Christine.
‘Είναι ένα πολύ συναισθηματικό πράγμα να ξεκινήσει κανείς να ξεφλουδίσει τα χρόνια και να αντιμετωπίσει τα αισθήματα και τα συναισθήματα που έχουν θαφτεί στη διάρκεια μιας ζωής. Νόμιζα ότι δεν είχε σημασία πια, αλλά έχει. Και ίσως περισσότερο τώρα που διανύω το δεύτερο μισό της ζωής μου. Σας παρακαλώ προσπαθήστε να μάθετε ποιά είμαι. Από πού κατάγομαι; Υπάρχει κανείς στον οποίο ανήκω; Έχω οικογένεια;’
‘Αυτή η σιωπηλή ομάδα ανθρώπων που έχασαν τα παιδιά τους εξαιτίας ενός σχεδίου και μιας πολιτικής πρακτικής με ρωτούσαν: Ποιος τους έδωσε την δικαιοδοσία; Ποιος έστειλε το παιδί μου μακριά;
‘Οι προσπάθειες των γονιών να βρουν τα παιδιά τους αντιμετωπίστηκαν με περισσότερα ψέματα. Σε πολλούς είπαν ότι ο γιός τους ή η κόρη τους είχε υιοθετηθεί ή ακόμη χειρότερα ότι είχε πεθάνει. Πολλοί λίγοι γνώριζαν ότι τα μικρά τους είχαν μεταφερθεί έξω από την Βρετανία.’