Δυο σύντομα αποσπάσματα από το βιβλίο της Κλερ Μορράλ, Χαμένα Παιδιά (Astonishing splashes of colour by Claire Morrall, 2003)

‘Ονειρεύομαι έγχρωμα, με εκπληκτικά, αστραφτερά, αταίριαστα χρώματα. Τόσο πολλές αποχρώσεις. Όχι σκέτο κόκκινο, αλλά πορφυρό, φλογάτο, κόκκινο του κρασιού, ρόδινο. Δεν βρίσκω αρκετά ονόματα για τα χρώματα στα όνειρα μου. Ξυπνάω λαχταρώντας τη χρωματική σιωπή……’ (Κεφάλαιο 1: Μια αστραπή της φούστας μου)

‘Οι οικογένειες υποτίθεται ότι έχουν μια εσωτερική σύμπνοια, ένα δίκτυο ριζών που κατεβαίνουν βαθιά στο χώμα και συνδέονται, μια συλλογική μνήμη’(Kεφάλαιο 4: Tαΐζοντας τα Ροδόδεντρα)