Το τραύμα είναι ένα γεγονός της ζωής. Δεν υπάρχει κανένας σε αυτόν τον πλανήτη που δεν έχει ή δεν θα βιώσει κάποια στιγμή απώλεια και τραύμα στον ένα ή στον άλλο βαθμό. Ίσως, όσο πιο βαθύ και παρατεταμένο το τραύμα τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες να σπάσει κάποιος την σιωπή……

A. «Το να στιγματίζεις και να κάνεις διακρίσεις εναντίον κάποιου ισοδυναμεί με άδικη μεταχείριση και αποδοκιμασία. Οι συνέπειες του στιγματισμού μπορούν να οδηγήσουν στην αίσθηση αλλά και σε πραγματικό αποκλεισμό και υποτίμηση από το κοινωνικό πλαίσιο. Μπορεί να δημιουργήσει φραγμούς και σοβαρούς περιορισμούς στην ιδιωτική ζωή, στην εργασία, στη λήψη φροντίδας υγείας ως ισότιμου και άξιου σεβασμού μέλους της κοινωνίας, και ούτω καθεξής. Είναι ενδιαφέρον ότι ο πληθυντικός του στίγματος είναι στίγματα, τα οποία είναι σωματικά σημάδια ή πόνοι που μοιάζουν με τις πληγές του σταυρωμένου Ιησού. Ο στιγματισμός, οι διακρίσεις και η στόχευση των άλλων προέρχεται συχνά από  άγνοια που βασίζεται στον φόβο, στην έλλειψη κατανόησης και συχνά είναι αποτέλεσμα  κοινωνικής χειραγώγησης και μεροληψίας που οι περισσότεροι δεν έχουμε καν επίγνωση. Η συμμετοχή σε αρνητικές στάσεις και πρακτικές στόχευσης, ελέγχου, αποκλεισμού και υποτίμησης της αίσθησης εαυτού του άλλου είναι επιβλαβής, απομονωτική και πληγώνει βαθιά. Ο εντοπισμός ομοιοτήτων και διαφορών είναι μέρος της καλωδίωσης μας ως είδος. Οι άνθρωποι, καθώς και άλλα θηλαστικά, πάντα αξιολογούν τα πλάσματα γύρω τους. Όσον αφορά στην εξέλιξη και την επιβίωση μας, ως είδος είναι φανερό ότι συχνά υπάρχει ανάγκη αξιολόγησης των άλλων. Αξιολογούμε αν αυτός ο άλλος είναι κάποιος που πρέπει να φοβόμαστε ή αν είναι κάποιος που απειλεί την ισορροπία της ομάδας μας; Ωστόσο, πρέπει επίσης να φέρνουμε το πιο εξελιγμένο μέρος του εγκεφάλου μας, τον μετωπιαίο φλοιό, σε λειτουργία και να αξιολογούμε τη συμπεριφορά μας και να εκτιμούμε εάν πραγματικά απειλούμαστε από αυτούς που για πολλαπλούς λόγους μπορεί να αντιλαμβανόμαστε ως διαφορετικούς ή μήπως απλά προβάλλουμε τους φόβους μας, την ντροπή μας, τους πόνους και τυχόν ανεπίλυτα προσωπικά μας ζητήματα, και το σημαντικότερο, θα πρέπει να εξετάσουμε μήπως οι ενέργειές μας πηγάζουν από την κοινωνική μας μάθηση (social conditioning), την άγνοια και την παραπληροφόρηση, και τις μη συνειδητοποιημένες προκαταλήψεις μας. Τι θα συμβεί ίσως αν για παράδειγμα αναρωτηθούμε γιατί απειλούμαστε από την έκφραση ή διάδοση γνώσεων σχετικά με το τραύμα, την φυσιολογία του και τις μετά-τραυματικές αντιδράσεις, την τέχνη και την επούλωση και την καλλιτεχνική έκφραση, και ποιο μέρος του κατεστημένου (status quo) ή ποια συμφέροντα μπορεί να απειλούνται και ποιούς εντέλει εξυπηρετεί η συμμετοχή μας  σε ανώριμες και μη ηθικές συμπεριφορές. Τέλος ίσως είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η δημοκρατία είναι συνώνυμη με την ελευθερία έκφρασης, ελευθερία απόκτησης και διακίνησης γνώσης/πληροφορίας, καθώς και προστασίας των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας όλων» (Tonya Alexandri, 2017)

 

 

 

 

 

B. Σύμφωνα με την σημαντική μελέτη Αρνητικές Παιδικές Εμπειρίες (Adverse Childhood Experiences study), όσο πιο δύσκολη είναι η παιδική ηλικία, τόσο υψηλότερο είναι το σκορ ενός ατόμου και τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος για μεταγενέστερα προβλήματα υγείας. Οι ερευνητές κατέληξαν σε μια βαθμολογία ACE για να εξηγήσουν τον κίνδυνο ενός ατόμου για χρόνιες ασθένειες. Μια βαθμολογία ACE είναι μια καταμέτρηση των διαφορετικών τύπων κακοποίησης, παραμέλησης και άλλων αντιξοοτήτων στην παιδική ηλικία. Κάπου μάλιστα διάβασα ότι μπορούμε να το φανταστούμε ως βαθμολογία χοληστερόλης για το τοξικό στρες στην παιδική ηλικία. Κάθε τύπος τραύματος αντιστοιχεί σε ένα βαθμό. Το ερωτηματολόγιο περιλαμβάνει δέκα ερωτήσεις. Υπάρχουν όμως και άλλες κοινές τραυματικές εμπειρίες όπως ο θάνατος γονιού ή άλλων αγαπημένων προσώπων, η έντονη φτώχεια, χειρουργικές επεμβάσεις, τα ατυχήματα, το bullying, φυσικές καταστροφές, κλπ

Adverse Childhood Experiences questionnaire (ερωτηματολόγιο)

https://www.ncjfcj.org/sites/default/files/Finding%20Your%20ACE%20Score.pdf

Comments are closed.