Τελειομανία, μητρικά δέντρα, ριζική φροντίδα του εαυτού μας, η έκφραση της αλήθειας και μπουκάλια δακρύων ….
«Μπορεί να μας αρέσει να θεωρούμε τους εαυτούς μας ως αυτόνομα, αυτάρκη πλάσματα, αλλά οι μεγάλης κλίμακας κρίσεις τονίζουν ότι είμαστε θεμελιωδώς αλληλεξαρτώμενοι. Μια κρίση προσφέρει επίσης μια ευκαιρία: να κάνουμε μια μικρή παύση και να κάνουμε έναν απολογισμό της κοινωνίας στην οποία ζούμε και να εξετάσουμε εναλλακτικές πραγματικότητες». (Από το βιβλίο της Dr Nichola Raihani, The Social Instinct / Το Κοινωνικό Ένστικτο)
«Εκείνη ήταν η στιγμή που ήξερα ότι θα μπορούσα να βρω μια θέση για τον εαυτό μου στον κόσμο, αυτό που έλεγαν οι γυναίκες: «Είμαστε εδώ. είμαστε θυμωμένες. Θα πούμε την αλήθεια. Θα σας πούμε τις ιστορίες μας και θέλουμε να ακούσουμε τις δικές σας…» Ann Lamott
Τελειομανία
“Η μη τελειότητα δεν είναι προσωπικό μας πρόβλημα – είναι ένα φυσικό επακόλουθο / μέρος της ύπαρξης.”
Εν συντομία, η τελειομανία, όπως οι περισσότερες ιδιότητες και τρόποι ύπαρξης υπάρχουν σε κλίμακα, και μπορεί να εμφανίζονται μόνο σε ορισμένους τομείς της ζωής μας. Η βιβλιογραφία προτείνει ότι υπάρχει ουσιαστική μεταβλητότητα μεταξύ των ανθρώπων τόσο στο επίπεδο τελειομανίας όσο και στα ιδιαίτερα στοιχεία που εκδηλώνουν αυτές τις τάσεις. Είναι φυσικό, οι άνθρωποι να διαφέρουν ως προς τις συνθήκες ζωής που πιθανότατα συνέβαλαν στην τελειομανία τους. Επίσης, όπως αναφέρθηκε στο podcast του Being Well [που αναφέρω παρακάτω] είναι καλό να γνωρίζουμε πότε και πώς να αυξήσουμε την τελειομανία μας όταν τη χρειαζόμαστε και πώς να την μειώσουμε όταν δεν μας είναι χρήσιμη. Η τελειομανία μπορεί να εξερευνηθεί μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Υπάρχουν τώρα αρκετές μελέτες που συνδέουν την τελειομανία με την ανασφαλή προσκόλληση κι επίσης προτείνουν ότι η ανασφαλής προσκόλληση μπορεί να συσχετιστεί με διαπροσωπικές μορφές τελειομανίας. Η τελειομανία συχνά αποτελεί μια στρατηγική επιβίωσης που αναπτύχθηκε νωρίς. Για παράδειγμα, τα παιδιά που αντιμετωπίζονται με τρόπους που περιορίζουν την αίσθηση της αυτονομίας τους ή που ελέγχονται υπερβολικά μπορεί να κουβαλούν μια μόνιμη αίσθηση ντροπής και αμφιβολίας. Η τελειομανία είναι ένας τρόπος απάντησης / αντίδρασης σε αυτό. Οι άνθρωποι με τάσεις τελειομανίας μπορεί να νιώθουν την ανάγκη να τελειοποιήσουν τον εαυτό τους ή / και να κάνουν κάτι τέλειο / να δημιουργήσουν κάτι τέλειο. Η τελειομανία συχνά συνδέεται με άγχος και μπορεί να υπονομεύσει την επιτυχία και να μειώσει την απόλαυση που μπορεί να νιώσει κανείς από τις επιτυχίες και τα επιτεύγματα του. Η Brene Brown ισχυρίζεται ότι «η κατανόηση της διαφοράς μεταξύ υγιούς προσπάθειας και τελειομανίας είναι κρίσιμης σημασίας για να μπορέσει κανείς να αφήσει κάτω την ασπίδα και να ανακτήσει τη ζωή του. Οι έρευνες δείχνουν ότι η τελειομανία εμποδίζει την επιτυχία…… Η τελειομανία είναι μια ασπίδα είκοσι τόνων που σέρνουμε μαζί μας πιστεύοντας ότι θα μας προστατεύσει ενώ, στην πραγματικότητα, είναι αυτό που μας εμποδίζει πραγματικά να πετάξουμε…»
Περισσότερα στο podcast Being Well του Rick & Forrest Hanson: Moving Past Perfectionism
Τα δέντρα
Στην προηγούμενη ανάρτηση αναφέρθηκα στη δασολόγο οικολόγο, Dr Suzanne Simard. Σε αυτά τα δύο podcast: https://www.youtube.com/watch?v=EuupJGko9_0 και https://www.youtube.com/watch?v=s8V0IJ11CoE αποκτούμε μια ιδέα για το πώς τα δέντρα αποτελούν μέρος ενός πολύπλοκου και αλληλεξαρτώμενου κύκλου ζωής και πώς τα δάση συνδέονται μέσω υπόγειων δικτύων μυκόρριζων που τα βοηθούν να επικοινωνούν και να μοιράζονται πόρους και υποστήριξη.
Ένα απόσπασμα από το βιβλίο της: “Finding the Mother Tree: Discovering the Wisdom of the Forest”
«Ξεκίνησα τις επιστημονικές αποστολές για να καταλάβω πού κάναμε τόσο λάθος και για να ξεκλειδώσω τα μυστήρια του γιατί η γη επούλωνε τον εαυτό της όταν την αφήναμε στην τύχη της – όπως είχα δει να συμβαίνει όταν οι πρόγονοί μου ασχολούνταν με την υλοτομία με περισσότερο σεβασμό….. Τα δέντρα σύντομα αποκάλυψαν εκπληκτικά μυστικά. Ανακάλυψα ότι βρίσκονται σε έναν ιστό αλληλεξάρτησης, που συνδέεται με ένα σύστημα υπόγειων καναλιών, όπου αντιλαμβάνονται και συνδέονται και σχετίζονται με μια αρχαία πολυπλοκότητα και σοφία που δεν μπορεί πλέον να αμφισβητηθεί. Έκανα εκατοντάδες πειράματα, με την κάθε νέα ανακάλυψη να οδηγεί στην επόμενη, και μέσα από αυτήν την αναζήτηση αποκάλυψα τα μαθήματα της επικοινωνίας δέντρο με δέντρο, και των σχέσεων που δημιουργούν μια δασική κοινωνία. …».
Μπουκάλια δακρύων
Τα μπουκάλια δακρύων (tear bottles or tear catchers or lachrymatory) είναι βασικά μικρά διακοσμητικά γυάλινα αγγεία που συνήθως κατασκευάζονται από φυσητό γυαλί. Πιστεύεται ότι αποτελούν μέρος των αρχαίων πένθιμων παραδόσεων κι ότι υπάρχουν από την αρχαία Μέση Ανατολή και τις αρχαίες ρωμαϊκές και ελληνικές κοινωνίες, όπου υπήρχε η συνήθεια να γεμίζουν με δάκρυα γυάλινα δοχεία και να τα τοποθετούν σε χώρους ταφής ως σύμβολα αγάπης, θλίψης και σεβασμού. Έχουν βρεθεί σε ελληνικούς και ρωμαϊκούς τάφους. Αυτό φαίνεται επίσης να ήταν μια κοινή πρακτική στον εβραϊκό πολιτισμό. Ως λογοτεχνική μεταφορά το μπουκάλι δακρύων υπάρχει επίσης στον Ψαλμό 56:8 της Παλαιάς Διαθήκης: «Κρατάς λογαριασμό όλης της θλίψης μου. Έχεις μαζέψει όλα μου τα δάκρυα στο μπουκάλι σου. Έχεις καταγράψει το κάθε δάκρυ στο βιβλίο σου». Ωστόσο, ορισμένοι σύγχρονοι μελετητές προτείνουν ότι αυτά τα μικρά μπουκάλια κρατούσαν αρώματα και όχι δάκρυα. Σε ένα επεισόδιο του Insights at the Edge με θέμα: Πώς η ριζική φροντίδα του εαυτού αλλάζει τα πάντα, η συγγραφέας, Ann Lamott, περιγράφει μέσα από τις προσωπικές της εμπειρίες πώς τα παιδικά μας χρόνια διαμορφώνουν την αίσθηση και την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και πώς, ειδικά στο παρελθόν, τα κορίτσια εκπαιδεύονταν να είναι «αεροσυνοδοί» και να μεριμνούν για τις ανάγκες όλων των άλλων. Τα συναισθήματα, τα δάκρυα, η ευαισθησία και οι καλλιτεχνικές τάσεις συχνά δεν ήταν ευπρόσδεκτα και ήταν προτιμότερο αυτές οι εμπειρίες να μένουν αόρατες, θαμμένες σαν τα μπουκάλια των δακρύων κατά κάποιο τρόπο. Η Ann Lamott λέει ότι ως παιδί έπρεπε να κατευθύνει τα δάκρυά της σε ένα άδειο μπουκάλι δακρύων…
Στο podcast η Lamott συζητά γιατί η ενεργός φροντίδα του εαυτού είναι ένα φεμινιστικό ζήτημα. Λέει: «Θα έχεις το δικαίωμα να έχεις το δικό σου συναισθηματικό στρέμμα, και θα μπορείς να το καλλιεργείς όπως εσύ επιλέγεις, κι οι άνθρωποι δεν θα μπορούν πια να μπουκάρουν μέσα από τις πύλες και να επιμένουν να το κάνεις με τον δικό τους τρόπο. Έχεις το δικαίωμα να το κάνεις με τον δικό σου τρόπο, όπως εσύ νομίζεις, όπως εσύ βλέπεις τη γη πάνω στην οποία στέκεσαι, έτσι θα το κάνουμε, αυτό σημαίνει για μένα η ριζική αποδοχή του εαυτού μου…”
Μιλάει επίσης για την ανάγκη μας να πούμε την αλήθεια και τη χαρά να βλέπει κανείς τον εαυτό του να αντικατοπτρίζεται στην τέχνη και στην λογοτεχνία. Λέει: «Αυτές οι συγγραφείς…. σου έλεγαν ότι ο δρόμος προς τον εαυτό σου ήταν να λες αυτό το είδος της αλήθειας που δεν σου είχε επιτραπεί να πεις ποτέ πριν, και να παρατηρείς ότι ήσουν πολύ εξαντλημένη, πολύ εξαντλημένη γιατί όλη η ζωτική δύναμη και ενέργεια σου πήγαινε στους άλλους, στους καθηγητές, στους άντρες δασκάλους, στις αρχές, στην κυβέρνηση. Ήταν όλοι άντρες… [Οι συγγραφείς γυναίκες] μας έμαθαν να καθόμαστε μαζί. Μας έμαθαν να ακούμε. Αυτό που μας έμαθαν να κάνουμε είναι να ακούμε άλλες γυναίκες και κορίτσια και να ακούμε ότι ήμασταν όλες στην ίδια βάρκα, ότι αυτή ήταν μια θεσμοθετημένη καταπίεση κατά της δύναμης, της φοβερής δύναμης των γυναικών….. Με το να λένε οι γυναίκες την αλήθεια και με το να λένε τα δύο φύλα την αλήθεια, με το να λένε οι περιθωριοποιημένοι άνθρωποι πόσο εξαγριωμένοι ήταν με τη μεταχείρισή τους, με τον τρόπο που συμπεριφέρονταν στα παιδιά τους, με τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζονταν κι αποθηκεύονταν οι γέροι και αόρατοι γονείς τους, μου έδωσαν την πίστη στον εαυτό μου κι ότι το πιο πολύτιμο πράγμα που είχες ήταν η δική σου αλήθεια, και ταυτόχρονα, το πιο εξαιρετικό πράγμα που έπρεπε να μοιραστείς ήταν την δική σου εκδοχή των πραγμάτων».