Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από την αναθεωρημένη έκδοση του βιβλίου της Cathy Malchiodi: The Art Therapy Sourcebook (2007 – Κεφάλαιο 1)
«Ενώ η τέχνη μπορεί να χρησιμεύσει ως διακόσμηση ή να βρίσκεται κρεμασμένη σε ένα μουσείο, υπάρχουν και άλλες χρήσεις της, αυτές που συνδέονται με την αυτογνωσία, την αναζήτηση νοήματος, την προσωπική ανάπτυξη, την αυτό-ενδυνάμωση και την επούλωση. Πολλοί από εμάς έχουμε πλέον χάσει επαφή με τους σκοπούς αυτούς ή δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η τέχνη είναι κάτι παραπάνω από καινοτομία ή διακόσμηση. Το σχέδιο, η ζωγραφική, η γλυπτική και άλλες μορφές τέχνης είναι ισχυρές και αποτελεσματικές μορφές επικοινωνίας, και οι πολιτισμοί διαμέσου των αιώνων έχουν οριστεί και κατανοηθεί μέσω της τέχνη τους. Ενώ η τέχνη έχει χρησιμοποιηθεί για την καταγραφή της ανθρώπινης ιστορίας, έχει επίσης ενσωματώσει τις ιδέες, τα συναισθήματα, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μας. Η τέχνη χρονογραφεί και μεταφέρει ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων, από την ανείπωτη χαρά έως τη βαθιά θλίψη, από τον θρίαμβο έως το τραύμα. Με αυτή την έννοια, η τέχνη έχει υπηρετήσει ως μέσον κατανόησης και αποσαφήνισης των εσωτερικών εμπειριών χωρίς λόγια. Η οπτική σκέψη (visual thinking) είναι η ικανότητά και η τάση μας να οργανώνουμε τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις αντιλήψεις μας για τον κόσμο γύρω μας μέσα από εικόνες. Διαπερνά όλα όσα κάνουμε, από το σχεδιασμό της καθημερινότητας μας έως τα όνειρα τη νύχτα. Συχνά χρησιμοποιούμε οπτικές αναφορές για να περιγράψουμε τις αντιλήψεις μας για τους ανθρώπους και τα πράγματα που βιώνουμε στην καθημερινή μας ζωή. Οι περισσότεροι από μας είναι εξοικειωμένοι με το κλισέ «μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις» ή ρήσεις σχετικά με τα χρώματα, όπως «πρασίνισε από το φθόνο του», «έχω τις μαύρες μου» ή «βλέπει τον κόσμο μέσα από ροζ γυαλιά». Ορίζουμε και χαρακτηρίζουμε τον κόσμο με οπτικές περιγραφές, σκεφτόμαστε με εικόνες, συχνά χρησιμοποιώντας εικόνες για να συμβολίσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας».
«Ο Σίγκμουντ Φρόιντ, που θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης ψυχανάλυσης, παρατήρησε ότι τα όνειρα, τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας βιώνονται κυρίως ως οπτική μορφή».
«Ο Carl Jung, γνωστός για το ενδιαφέρον του για τα οπτικά σύμβολα στα όνειρα και στην τέχνη, σημείωσε επίσης τη σημασία των εικόνων στη θεραπεία. Παρατήρησε ότι επιτρέποντας μια διάθεση ή ένα πρόβλημα να γίνει προσωποποιημένο ή να εκφραστεί ως εικόνα μέσω των ονείρων ή μέσω της τέχνης, μπορούμε να αρχίσουμε να το κατανοούμε πιο καθαρά και βαθιά και να βιώσουμε τα συναισθήματα που εμπεριέχονται σε αυτό».
«Πιο πρόσφατα, ερευνητές έχουν ανακαλύψει ότι οι τραυματικές εμπειρίες συχνά κωδικοποιούνται στο μυαλό, με τη μορφή εικόνων. Αυτό συμβαίνει, όταν βιώνουμε τραυματικά γεγονότα, όπως βίαιες πράξεις ή καταστροφές; το μυαλό μας μπορεί να τα λάβει ακριβώς όπως μια φωτογραφική μηχανή παίρνει μια φωτογραφία. Φαίνεται πολύ φυσικό λοιπόν το ότι οι μνήμες ανασύρονται πρώτα με τη μορφή εικόνων, φέρνοντάς τες στη συνείδηση μας με ένα λιγότερο απειλητικό τρόπο»
«Η άποψη ενός επιζώντος για την ζωή μπορεί να είναι τραγική, αλλά και για τον ίδιο λόγο έχει μάθει να αγαπάει το γέλιο. Έχει μια σαφή αίσθηση του τι είναι σημαντικό και τι δεν είναι. Αφού συνάντησε το κακό, ξέρει πώς να προσκολλάται στο καλό. Αφού αντιμετώπισε τον φόβο του θανάτου ξέρει πώς να γιορτάσει τη ζωή» (Judy Herman, 1987)
To what extent has theory and research on families been successful in transcending the individual-society dualism? 