Posted on by

                                                           Η μετάφραση έχει ολοκληρωθεί  27/05/2023

Η σημερινή ανάρτηση περιλαμβάνει μια ποικιλία πραγμάτων με τα οποία ασχολήθηκα ή που μου κίνησαν το ενδιαφέρον  πρόσφατα.

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ

«Ήρθε η στιγμή να επιλέξεις, ήρθε η στιγμή να επιλέξεις. Να ανοιχτείς και να μάθεις ή να να το βάλεις στα πόδια και να χάσεις».

Πριν από λίγες μέρες διάβασα το Edgar and Elouise, ένα εικονογραφημένο βιβλίο της Sue Johnson, PhD. Η Sue Johnson είναι αυτή που ανέπτυξε την Emotional Focused Therapy / Συγκινησιακά Εστιασμένη Θεραπεία (EFT) για άτομα, οικογένειες και ζευγάρια, η οποία με λίγα λόγια είναι μια ανθρωπιστική προσέγγιση που αναπτύχθηκε παράλληλα με τη θεωρία και τα ερευνητικά ευρήματα της θεωρίας προσκόλλησης (δεσμού) των ενηλίκων. Η θεωρία προσκόλλησης (δεσμού) θεωρεί τους ανθρώπους ως έμφυτα σχεσιακούς και “καλωδιωμένους” για στενό δέσιμο με άλλους. Αυτό το μοντέλο δίνει προτεραιότητα στα συναισθήματα και τη συναισθηματική ρύθμιση ως βασικούς οργανωτικούς παράγοντες της προσωπικής μας εμπειρίας και των βασικών αλληλεπιδράσεων μας στις σχέσεις μας. Βασίζεται στις αρχές της επιστήμης της προσκόλλησης, και στις έννοιες και τις τεχνικές του Carl Rogers και του Salvador Minuchin. Συνάντησα για πρώτη φορά τη δουλειά της Johnson το 2011, ως μέρος ενός προγράμματος κλινικής ψυχολογίας που έκανα. Εκείνη την εποχή, η εστίαση της EFT στην θεωρία της προσκόλλησης και στα συναισθήματα ήταν μια ευπρόσδεκτη αλλαγή στον έντονα γνωστικό και συμπεριφορικό προσανατολισμό του προγράμματος.

Στα παρακάτω βίντεο η Δρ Sue Johnson και ο Ed Tronick μας δείχνουν στιγμές σύνδεσης, αποσύνδεσης και επανόρθωσης τόσο στην παιδική ηλικία όσο και στην ενήλικη ζωή, και επίσης, παρέχουν μια επισκόπηση της Συγκινησιακά Εστιασμένης Θεραπείας (EFT):

https://www.youtube.com/watch?v=OyCHT9AbD_Y

 https://www.youtube.com/watch?v=xQCg-jC25fo

Για να επανέλθουμε στο βιβλίο, είναι για άτομα ηλικίας 9 έως 90 ετών και άνω, είναι γραμμένο για το εσωτερικό παιδί όλων μας, έχει τη μορφή παραμυθιού και είναι εμπνευσμένο από τη δεκάχρονη εγγονή της συγγραφέα. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα μαγεμένο δάσος, με τρία μεγάλα πεύκα, αρκετούς κατοίκους, όπως ο Έντγκαρ το κοράκι, η Ελουίζ η αλεπού, ο Σπάικ ο σκαντζόχοιρος, ο Χάρι το κολιμπρί, ο Ρόναλντ το κουνέλι, οι ποντικοί του αγρού, οι μύγες και άλλα πλάσματα, καθώς και οι άνθρωποι που ονομάζονται SOA (Scariest of All), οι πιο τρομακτικοί από όλους.

Πάρε τη θέση σου: μια νέα ιστορία για τον Έντγκαρ        

Όταν συναντάμε για πρώτη φορά τον Έντγκαρ είναι ένα κοράκι με πολύ λίγη αυτοπεποίθηση. Η Ελουίζ η αλεπού, από την άλλη, φαίνεται να εκστασιάζεται από την ανωτερότητα και την ομορφιά της. Αυτοί οι δύο έχουν έναν ισχυρό δεσμό, αλλά η Elouise έχει συνηθίσει να απογοητεύει τον φτωχό Έντγκαρ και να τον κάνει να νιώθει πολύ μικρός. Στη συνέχεια εμφανίζεται ο Σπαικ ο σκαντζόχοιρος.  Είναι σοφός, διαβασμένος, συμπονετικός, με θεραπευτικές ικανότητες. Ξέρει πώς να καθοδηγεί τους άλλους να βρουν το θάρρος τους, να αξιοποιήσει την αυτοπεποίθηση του ποιοι είναι, να δουν τις θετικές ιδιότητες του εαυτού τους και των άλλων. Γνωρίζει επίσης για τις φυσικές μας άμυνες και αντιδράσεις σε απειλές, τις προκαταλήψεις και τις εμμονές μας, καθώς και μερικούς παλιούς μύθους.          

«ΔΕΝ είμαι εγώ που λες ότι βλέπεις! Αγάπα με. Βοήθησέ με να δω το καλύτερο σε εμένα!».

Ο Σπάικ ρωτά τον Έντγκαρ: «Αλλά ποιος μπορεί να αποφασίσει ποιος είσαι; Το κάνουμε μόνοι μας ή αφήνουμε τους άλλους να αποφασίσουν, Κοράκι;». Του λέει ότι δεν μπορεί να αφήσει την Elouise και τους SOA (άνθρωπους) να καθορίζουν το ποιος είναι. Μιλάει στον Έντγκαρ για τους προγόνους του και τη μετανάστευση της οικογένειάς του για να βρουν τη θάλασσα, καθώς και για σκανδιναβικούς και ιθαγενείς μύθους που μιλούν για τα κοράκια. Τον καθοδηγεί υπομονετικά να βρει ένα νέο «εγώ» και να επιλέξει προσεκτικά την ιστορία του για το ποιος είναι, και στη συνέχεια τον συμβουλεύει να δοκιμάσει αυτόν τον νέο τρόπο ύπαρξης και αντίληψης του εαυτού του με την καλύτερή του φίλη, την Elouise. Εν τω μεταξύ, μαθαίνουμε ότι παρά την άσχημη προσωπικότητά της, η Elouise έχει μια τρυφερή καρδιά και είναι στην πραγματικότητα αυτή που έσωσε τον Edgar ως μικροσκοπικό πουλάκι και αυτή που έμεινε εκεί για να τον μεγαλώσει, κάτι που όπως ξέρουμε είναι ενάντια σε όλους τους κανόνες της ζωής μιας αλεπούς, αναγκάζοντάς την να άφησει το μπουλούκι της και να ζήσει σαν ξένη.

Ο Σπάικ βοηθά και άλλα πιο δειλά, ντροπαλά πλάσματα να βρουν την αγριότητα και το θάρρος τους να ενεργήσουν όταν φοβούνται. Στο βιβλίο ενημερωνόμαστε με απλά λόγια για τις βιολογικές μας αντιδράσεις στην απειλή. Ο Σπαικ μας εξηγεί ότι είναι φυσικό και λογικό να φοβάται κανείς σε ένα μέρος όπως το δάσος γιατί υπάρχουν πραγματικές απειλές. Ο Έντγκαρ, με τη σειρά του, καταπραΰνει τον Ρόναλντ το συνεσταλμένο κουνελάκι, που φοβάται όλη την ώρα, ακόμα και τη δική του σκιά. Του εξηγεί ότι τα κουνέλια «παγώνουν και κρύβονται και μόνο μερικές φορές τρέχουν. ΟΛΟΙ παγώνουμε και κρυβόμαστε μερικές φορές» και ότι «είναι πραγματικά έξυπνο να μένεις ακίνητος και να μουδιάζεις μερικές φορές, αλλά όχι αν κολλήσεις εκεί…» γιατί όλοι είμαστε μεγαλύτεροι από τους φόβους μας. Του λέει επίσης ότι «Όλα έχουν μια σκιά…. Δεν θα σε φάει. Απλώς σε ακολουθεί στην λιακάδα». Ένα μικρό κορίτσι μπαίνει επίσης στην ιστορία μας και δείχνει στο μικρό κουνέλι πώς να πάρει μια βαθιά ανάσα…. για να σταματήσει το Tρεμούλιασμα.

Τότε τα πεύκα και τα ζώα αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη απειλή όλων από τους ανθρώπους, «τα πιο φοβισμένα και λανθασμένα από όλα τα πλάσματα, που αλληλοδολοφονούνται συνέχεια. Το λένε «μάχη»…». Έρχονται να κόψουν τα δέντρα. Όπως και οι άνθρωποι, κάθε ζώο ανταποκρίνεται διαφορετικά στον φόβο και την ανησυχία, κι έτσι μαθαίνουμε για «εμμονές», δηλαδή όταν οι ίδιες κινήσεις / συμπεριφορές επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά για να σταματήσουν οι ανησυχίες. Για παράδειγμα, η Χάρις, το κολιμπρί, πηγαίνει πέρα-δώθε επανειλημμένα όταν φοβάται, αλλά ο Έντγκαρ χαϊδεύει το κεφάλι της και καταπραΰνει τον φόβο της. Της διηγείται επίσης για τη δική του εμμονική συμπεριφορά όταν ήταν μικρός και συνήθιζε να μαδάει τα φτερά του

Μαζί είμαστε πιο δυνατοί

Τέλος, γινόμαστε μάρτυρες του πώς αυτά τα μικρά ζώα μπορούν να γίνουν πιο δυνατά μαζί και πώς ενωμένα καταφέρνουν να βρουν έναν τρόπο να σταθούν απέναντι στα μεγάλα τρομακτικά πλάσματα, τους ανθρώπους, για να σώσουν τα δέντρα και τον βιότοπό τους, χωρίς να παγώσουν, να παραιτηθούν, να κάνουν ξέφρενα πέρα-δώθε ή να το βάλουν στα πόδια.

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

Μιλώντας για κοπή δέντρων την περασμένη εβδομάδα έπρεπε να κόψουμε μια συκιά που είχε πεθάνει στον κήπο μας. Ήταν μια θλιβερή υπόθεση για μένα, και είχα αναβάλει τη διαδικασία για πάνω από ένα χρόνο, ποτίζοντας με πείσμα το δέντρο, ενώ κατά βάθος ήξερα ότι μάλλον δεν θα σωζόταν μιας και το περασμένο καλοκαίρι δεν είχε καρποφορήσει και φέτος δεν είχε καθόλου φύλλα. είχε εύθραυστα κλαδιά και ο φλοιός της θύμιζε ξεραμένο έδαφος.

Και οι τρεις παλιές συκιές που βρήκαμε όταν ήρθαμε έχουν πλέον πεθάνει και έχουν κοπεί, υποδηλώνοντας τελειώματα, αλλά στη θέση τους έχουν φυτρώσει τρία νέα δέντρα σε άλλα μέρη. Δεν ξέρω αν θα βγάλουν σύκα ή σύκα τόσο γλυκά όσο αυτά που μας έδωσε αυτό το μικρό δέντρο για δεκαετίες σε εκπληκτικά μεγάλη αφθονία. Η εμπειρία αυτή λοιπόν τρύπωσε  σε ένα από τα σχέδιά μου.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Έχω συμπεριλάβει επίσης μερικές φωτογραφίες από μια πρόσφατη πεζοπορία στα πιο βραχώδη, άνυδρα και λιγότερο κατοικημένα μέρη του νησιού… Υπάρχουν ορισμένα ελληνικά τοπία όπως αυτά που αγαπώ, καθώς και ελαιώνες, συκιές και βραχώδεις ακτές , που μαζί με τη γλώσσα με κάνουν να συνειδητοποιώ σωματικά σχεδόν τις ελληνικές μου ρίζες. Ενώ λοιπόν περπατούσα με το κομμένο δέντρο στο μυαλό μου, σκέφτηκα ένα ποίημα που συνάντησα πρόσφατα του ποιητή, Αντώνη Σκιαθά:

«Ετσι τελείωσε κι αυτό το καλοκαίρι  /  με κεντημένους απήγανους  /  μια Κυριακή απόγευμα   /  στην Αστυπαλιά,  / σ’ ό,τι λευκό   /  στου ήλιου τη λαμαρίνα υπήρχε. / Ανυποψίαστοι εμείς φύγαμε /  αφήσαμε όμως μια συκιά / τα ξώθυρα να ψαχουλεύει / για ξεχειμώνιασμα το μάνταλο να ψάχνει. /  Την εμπιστευτήκαμε  /  ότι δεν θα ξεμπουντουλώσει το σπίτι. /   Έτσ’ η συκιά χειμώνες-καλοκαίρια /  ν’ ακούει γκιώνηδες και κλάματα πνιχτά  / βράδια έμεινε  /  στη σάλα προς της στέρνας τη μεριά  /  ο μόνος πιστός ένοικος».

Η αυστραλιανή τηλεοπτική σειρά σε στιλ παντομίμας Adventure Island / Το Νησί της Περιπέτειας που προβλήθηκε από το 1967 έως το 1972 και που δημιουργήθηκε από τους Godfrey Philipp και John Michael Howson ήταν για αρκετό καιρό η κορυφαία παιδική τηλεοπτική εκπομπή. Η ιστορία ήταν ηθικολογική με ένα έντονο μοτίβο «του καλού έναντι του κακού». Συνήθως οι κάτοικοι του νησιού ξεγελούνταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από έναν ή περισσότερους από τους «κακούς» και συχνά ο χαζούλης Κλόουν, με πριονίδι για εγκέφαλο και πολύ κακή μνήμη, έσωζε την κατάσταση. Κάθε ιστορία προβαλλόταν ως σειρά, από Δευτέρα έως Παρασκευή, και όλα ευτυχώς πήγαιναν καλά την Παρασκευή. Νομίζω ότι οι πρώτες εκπομπές ξεκινούσαν με τη Νάνσυ σε ένα μαγεμένο δάσος. Καθόταν πίσω από ένα κούτσουρο δέντρου πάνω στο οποίο ήταν στημένο ένα μαγικό βιβλίο. Άρχιζε να διαβάζει την ιστορία από το βιβλίο και μετά βλέπαμε την ιστορία να παίζεται από τους ίδιους τους χαρακτήρες. Μερικοί από αυτούς τους χαρακτήρες έχουν επίσης βρει το δρόμο τους στα σχέδια μου.

Μερικοί από τους πιο συχνούς χαρακτήρες ήταν η Λίζα, η Mrs Flower Potts (η κυρία Γλάστρα), ο Percy Panda και ο Dodo Panda (τα πάντα Percy και Dodo), ο Κλόουν, δύο μαριονέτες Κοκατού (είδος πουλιού) και η Ματίλντα Ποντικός, ο Samson ο Γάτος και αρκετοί κακοί, όπως ο Πειρατής Καπετάνιος Crook, ο Miser Meanie (Μοχθηρός Τσιγγούνης) που μετρούσε τα χρήματά του συνεχώς κι έβαζε πρόστιμα για πράγματα όπως το να κουβεντιάζει κανείς σε δημόσιο χώρο,…,  Οι χαρακτήρες διέθεταν και μαγικές δυνάμεις τις οποίες μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν σε ώρα ανάγκης.  Βρήκα ένα επεισόδιο στο YouTube, στο οποίο μερικοί μαγικοί σπόροι σε μια γλάστρα μεγαλώνουν σε ένα μαγικό φυτό που παράγει γυάλινα λουλούδια με διαμάντια….

ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Ένα άλλο θέμα που αποφάσισα να συμπεριλάβω σε αυτήν την ανάρτηση – αφού άκουσα μια μουσικό να μιλάει για την απόφαση της να μάθει τη νοηματική γλώσσα προκειμένου να επιτρέψει στην τέχνη της να είναι προσβάσιμη στους κωφούς – έχει να κάνει με τα οφέλη της νοηματικής γλώσσας. Ήμουν ήδη ενήμερη για τα πολλά οφέλη της εκμάθησης της νοηματικής γλώσσας όχι μόνο για άτομα που είναι κωφά, αλλά και για άτομα που μπορούν να ακούν, όσον αφορά γνωσιακά οφέλη, την επικοινωνία, τις οπτικο-αντιληπτικές δεξιότητες και τη χωρική επίγνωση.

Έψαξα όμως περισσότερο το θέμα και φαίνεται ότι η νοηματική γλώσσα είναι μια πολύ ευέλικτη γλώσσα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάτω από το νερό και να διδαχθεί ακόμη και σε μωρά με πολλά οφέλη. Επίσης, η νοηματική γλώσσα μπορεί να είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για όσους εργάζονται σε δημόσιους ρόλους όπως είναι οι αστυνομικοί, γιατροί και άλλοι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας, εκπαιδευτικοί και κοινωνικοί λειτουργοί. Μερικά άλλα σημαντικά οφέλη, εκτός από τη δυνατότητα επικοινωνίας με τα εκατομμύρια των ανθρώπων με ελλείμματα ακοής σε όλο τον κόσμο και την προσβασιμότητα στην τέχνη και τη γνώση, είναι:

Η νοηματική γλώσσα έχει βρεθεί ότι βοηθά τα μωρά να επικοινωνούν καλύτερα και νωρίτερα. Σύμφωνα με μελέτες, τα μωρά από οκτώ μηνών μπορούν να μάθουν λέξεις και να μιμούνται τους γονείς τους, γεγονός που αυξάνει τις ευκαιρίες για γονείς και παιδιά να δεθούν με θετικό τρόπο και εξαλείφει το άγχος για ένα παιδί όσον αφορά την επικοινωνία των αναγκών του. Κάποιες έρευνες δείχνουν ότι αυτή η πρώιμη επικοινωνία μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερα επίπεδα αυτοπεποίθησης στην παιδική ηλικία και μετά, και ότι μπορεί να είναι ευεργετική για παιδιά με ειδικές ανάγκες ή στο φάσμα του αυτισμού.

Η νοηματική γλώσσα φαίνεται επίσης να οδηγεί σε υψηλότερα επίπεδα ανάγνωσης στα παιδιά και φέρνει μακροπρόθεσμα γνωστικά οφέλη για όσους την χρησιμοποιούν από μωρά ή πολύ μικρή ηλικία. Έχει συνδεθεί με υψηλότερα σκορ IQ. Κατά τη διάρκεια της 20χρονης διαχρονικής μελέτης τους, η Dr Linda Acredolo και η Dr Susan Goodwyn ανακάλυψαν ότι οδηγεί σε αυξημένες συλλογιστικές δεξιότητες, αυξάνει το IQ του παιδιού, τα μωρά μιλούν πολύ νωρίτερα και χρησιμοποιούν πιο περίπλοκες προτάσεις, γεγονός που συμβάλλει στην ταχύτερη γνωστική ανάπτυξη τους.

Η νοηματική γλώσσα ενισχύει την ικανότητά μας να ερμηνεύουμε τη γλώσσα του σώματος επειδή περιλαμβάνει εκφράσεις του προσώπου, μια σειρά από μη λεκτικά σήματα που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να επικοινωνήσουν τα συναισθήματά τους και σωματικά σινιάλα / ενδείξεις και χειρονομίες. Επιπλέον, μελέτες που πραγματοποιήθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού, έχουν βρει ότι ένας άλλος τομέας που φαίνεται να επηρεάζεται θετικά από την ικανότητα χρήσης της νοηματικής γλώσσας είναι ο χρόνος αντίδρασης και η περιφερειακή όρασή μας. Ο χρόνος αντίδρασης αναφέρεται στο χρονικό διάστημα που περνά από τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε κάτι και τη στιγμή που ανταποκρινόμαστε σε αυτό και η περιφερειακή όραση είναι αυτό που μπορούμε να δούμε γύρω μας χωρίς να χρειάζεται να γυρίσουμε το κεφάλι μας. Αυτές οι ικανότητες παίζουν βασικό ρόλο σε δραστηριότητες, όπως αθλήματα, οδήγηση ή ποδηλασία, κ.λπ.

Και τέλος, παρόμοια με ό,τι ήδη προτείνεται για το πώς η εκμάθηση μιας δεύτερης γλώσσας μπορεί να έχει μια σειρά από γνωστικά οφέλη, όπως την ενίσχυση της δημιουργικότητας κι ακόμη και την προστασία από ασθένειες που σχετίζονται με την υποβάθμιση της μνήμης [κι ενώ υπάρχουν διαφορές μεταξύ προφορικών και νοηματικών γλωσσών]. η έρευνα δείχνει ότι οι υποκείμενες νευρικές διεργασίες είναι παρόμοιες.

Posted on by

Art, art habits and processes…..                                Η μετάφραση είναι διαθέσιμη

«Διότι φοβόμαστε να δούμε τον ξένο στον εαυτό μας αλλά και στον άλλον. Δεν είμαστε έτοιμοι να νιώσουμε την αλλαγή, προτιμούμε να πιστεύουμε ότι παραμένουμε ίδιοι κι απαράλλαχτοι, οπότε το παιχνίδι συνεχίζεται όπως πάντα. Διαφορετικά θα πρέπει να βρούμε νέους κανόνες και νέα παιχνίδια κι αυτό απαιτεί δυνάμεις που δεν τις έχουμε. Γι’ αυτό προσποιούμαστε ότι όλες οι αλλαγές είναι ανύπαρκτες, ότι παραμένουμε αυτοί που είμαστε κι ότι οι άλλοι παραμένουν αυτοί που είναι»  (Θοδωρής Καλλιφατίδης, Μια νέα πατρίδα έξω από το παράθυρο)

 «Αυτό επιτρέπει στην ευτυχία να γίνει μια εύκολα εμπορευματοποιήσιμη αφήγηση ικανή δυνητικά να συμπεριλάβει οποιονδήποτε, ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες συνθήκες». Edgar Cabanas και Eva Illouz

 «…. στιγμή προς στιγμή, μπορείτε πραγματικά να σερφάρετε στα κύματα της δικής σας εμπειρίας. Και η σανίδα του σερφ – δεν το έχω ξαναπεί αυτό, και μπορεί να επεκτείνω υπερβολικά τη μεταφορά – αλλά η σανίδα του σερφ μαζί με σένα πάνω της είναι στην πραγματικότητα συνειδητοποίηση. Και μπορείς να κατοικήσεις σε αυτόν τον χώρο με έναν τρόπο που, εκείνη τη στιγμή είσαι ήδη ελεύθερη / ος…». Jon Kabat Zinn

 «Όταν έκανα το ντεμπούτο μου ως Άννα Φρανκ, οι κριτικοί έγραψαν ότι ήμουν η Άννα, δεν πιστεύω ότι η ζωή μου ή η σκηνική μου ερμηνεία ή η εμφάνισή μου είχε άμεσους παραλληλισμούς με την ηρωίδα του ημερολογίου, αλλά ότι πραγματικά δανείστηκα την ψυχή της Άννας για αυτές τις δύο ώρες στη σκηνή. Αφήστε την Άννα να παίξει την Άννα. Πέρασαν πολλά χρόνια πριν να  βιώσω ξανά μια τέτοια πλήρη ταύτιση». Από το Changing της ηθοποιού Liv Ullman

«Όλα τα παιδιά κάθισαν και κοιτούσαν την Πίπη, η οποία ήταν ξαπλωμένη στο πάτωμα, ζωγραφίζοντας με την ψυχή της.  «Μα, Πίπη», είπε ανυπόμονα η δασκάλα, «γιατί δεν ζωγραφίζεις στο χαρτί σου;»…. «Το γέμισα εδώ και πολύ ώρα. Δεν υπάρχει αρκετός χώρος για ολόκληρο το άλογό μου σε αυτό το μικρό κομμάτι χαρτί». Astrid Lindgren****

**** Η Άστριντ Λίντγκρεν ήταν γνωστή για την υποστήριξή της στα δικαιώματα των παιδιών και των ζώων, καθώς και για την αντίθεσή της σε κάθε μορφή σωματικής τιμωρίας. Το 1993 τιμήθηκε με το Βραβείο για μια Δίκαιη Ζωή (Right Livelihood Award, γνωστό και ως “Εναλλακτικό Βραβείο Νόμπελ”) “για το μοναδικό συγγραφικό της έργο, αφιερωμένο στα δικαιώματα των παιδιών και το σεβασμό της ατομικότητάς τους”.

Ένα προϊόν τέχνης, ακόμη και μια μεμονωμένη εικόνα, μπορεί να αντανακλά μια πολυεπίπεδη αφήγηση. Μπορεί επίσης να περιλαμβάνει μια περίπλοκη προπαρασκευαστική διαδικασία που να συνδυάζει διαφορετικά πράγματα. Είναι σαν να ενώνονται πολλά νήματα για λίγο για να δημιουργήσουν μια συγκεκριμένη στιγμή τέχνης, οπότε θα μπορούσε κανείς να πει ότι η διαδικασία είναι εξίσου σημαντική με το προϊόν… Όταν ζωγραφίζω,  προηγούμενη εμπειρία ή η ανάμνησή της, βιβλία, πρόσφατες εμπειρίες, συναισθήματα και ιδέες μπορούν να προκύψουν, να αναμειχθούν και να αλληλεπιδράσουν για να παράγουν ό,τι τυχόν παράγεται, επηρεάζοντας αυτό που έχω φτιάξει χωρίς απαραίτητα να αφήνουν ορατά ίχνη. Είναι σαν να ξεχύνονται από μέσα μου ιδέες και θέματα και αρχικά πρέπει να επιλέξω ένα θέμα ή μια σειρά θεμάτων και να δουλέψω με αυτά. Στη συνέχεια οργανώνω το υλικό σε χαρτί ή καμβά.

Η δημιουργία τέχνης διακόπτει επίσης την τάση μου να είμαι σχετικά τακτική και οργανωμένη. Η επιφάνεια στην οποία μπορεί να δουλεύω γεμίζει σταδιακά με βιβλία, αντικείμενα, διάφορα υλικά και οτιδήποτε άλλο απαιτείται. Μερικές φορές χρειάζεται να απλωθώ σε άλλες επιφάνειες, συμπεριλαμβανομένου του πατώματος. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα όταν βρίσκομαι σε «κατάσταση ροής» / “flow state”.  Οι καταστάσεις ροής στην ψυχολογία, αρχικά νομίζω, μελετήθηκαν από τον Mihaly Csikszentmihalyi. Η δική μου εμπειρία είναι ότι είμαι τόσο απορροφημένη με αυτό που κάνω που η προσοχή μου κρατιέται εντελώς από αυτό. Μπορεί να παραλείψω να φάω ή να πιω νερό.  Η έννοια αναφέρεται στην ψυχονοητική κατάσταση ενός ατόμου, όταν αυτό επικεντρώνεται σε μία ενεργητική δραστηριότητα (π.χ. σπορ, τέχνη, επιστήμη κ.ά) και απορροφάται πλήρως από αυτήν βιώνοντας παράλληλα θετικά συναισθήματα. Ένας ορισμός προτείνει ότι «η ψυχολογική ροή καταγράφει τη θετική ψυχική κατάσταση του να είσαι πλήρως απορροφημένη / ος, συγκεντρωμένη /ος και εμπλεκόμενη / ος στις δραστηριότητές σου σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, καθώς και να απολαμβάνεις τη δραστηριότητα». Ωστόσο, μόλις τελειώσω ένα σχέδιο ή μια σειρά εικόνων ή αν ζωγραφίζω σε καμβά μόλις τελειώσω για την ημέρα  καθαρίζω ή τακτοποιώ, κάτι που είναι σημαντικό για μένα γιατί δημιουργεί χώρο που μου επιτρέπει να συνεχίσω με άλλα πράγματα, κι επίσης, δημιουργεί χώρο για να αρχίσω κάτι νέο,  απαλλαγμένο από την προηγούμενη διαδικασία και δραστηριότητα.

ARTWORK

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στη σημερινή ανάρτηση θα ήθελα επίσης να γράψω για κάποιες σκέψεις, οι οποίες στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου νέα γνώση, αλλά ίσως είναι περισσότερο στο προσκήνιο σε στιγμές ησυχίας πρόσφατα: α) η σημασία της ανάγκης να βρούμε μια ισορροπία μεταξύ της εστίασης μας στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Σε διαφορετικές στιγμές της ζωής μας, και ανάλογα με το τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε ή τις απαιτήσεις  και επιθυμίες της συγκεκριμένης φάσης της ζωής μας, η προσοχή μας και η έμφαση που δίνουμε σε διάφορα πράγματα είναι βέβαιο ότι θα μετατοπιστεί. Επίσης, η παρούσα στιγμή είναι αυτό που έχουμε, αλλά ως ανθρώπινα όντα που ζούμε σε αυτόν τον πλανήτη, η ικανότητα ή η ευκαιρία να κατανοήσουμε το παρελθόν και τη μνήμη μας είναι πολύ σημαντικό γιατί συχνά αυτό καθορίζει την ποιότητα της ζωής, της υγείας, των επιλογών μας. και της αυτενέργειας. Το να είμαστε προσγειωμένοι στο παρόν, να επιστρέφουμε στην παρούσα στιγμή, να έχουμε επίγνωση της εμπειρίας μας από στιγμή σε στιγμή, σε όποιο βαθμό αυτό είναι δυνατό, είναι μια πορεία προς μεγαλύτερη ελευθερία και ευημερία. Στο βιβλίο του, Waking Up, ο Sam Harris γράφει: «Είναι πάντα τώρα. Αυτό μπορεί να ακούγεται τετριμμένο, αλλά είναι η αλήθεια. Δεν είναι απολύτως αληθές όσον αφορά τη νευρολογία, επειδή το μυαλό μας είναι δομημένο με στρώματα εισροών των οποίων ο χρόνος γνωρίζουμε ότι πρέπει να είναι διαφορετικός. Αλλά είναι αλήθεια ως θέμα συνειδητής εμπειρίας. Η πραγματικότητα της ζωής σας είναι πάντα τώρα. Και το να το συνειδητοποιήσουμε…. είναι λυτρωτικό».

Ωστόσο, είναι επίσης σημαντικό να μπορούμε να κοιτάμε το μέλλον. Μέρος της εμπειρίας του προσανατολισμού του εαυτού μας προς το μέλλον δεν είναι μόνο το να μπορούμε να αγκαλιάσουμε την εγγενή μη γνώση και την αβεβαιότητα που εμπεριέχει το αύριο, αλλά παράλληλα να μπορούμε να καθορίζουμε στόχους και να υπάρχει η αίσθηση ότι υπάρχει ένα υποστηρικτικό πλαίσιο για να επιτύχουμε ή να προχωρήσουμε. Διαφορετικά, μπορεί να αισθάνεται κανείς ότι κατά κάποιο τρόπο είναι εγκλωβισμένος στο παρόν β) την ανάγκη να βρεθεί μια ισορροπία μεταξύ της εξερεύνησης, της επούλωσης και της εστίασης στην εσωτερικότητα / εσωτερικό μας κόσμο και στον εξωτερικό κόσμο και να γνωρίζουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τις δομές, τα  κοινωνικά πλαίσια και τις περιστάσεις στις οποίες είμαστε ενσωματωμένοι. Η αυτενέργεια, για παράδειγμα, είναι ταυτόχρονα μια εσωτερική και εξωτερική υπόθεση, το ίδιο και η υγεία, η ασφάλεια και τα περισσότερα άλλα πράγματα στη ζωή.

Η παράκαμψη της κοινωνικοοικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας εξυπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς. Άλλωστε, σε μεγάλο βαθμό, η κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα είναι αυτό που για παράδειγμα και σε μεγάλο βαθμό κρατά φτωχούς εκατομμύρια ανθρώπους στις αναπτυσσόμενες χώρες, για να δώσω ένα κραυγαλέο παράδειγμα. Στο βιβλίο τους Manufacturing Happy Citizens: How the Science and Industry of Happiness Control Our Lives, ο Edgar Cabanas και η Eva Illouz συζητούν πώς εστιάζοντας στην ευτυχία μόνο με εξατομικευμένα μέσα σταματάμε να αναρωτιόμαστε για το πως η κοινωνικό-οικονομική ανισότητα κάνει τους ανθρώπους να υποφέρουν ή πώς επηρεάζουν οι πολιτικές αποφάσεις τη συναισθηματική ευημερία των ανθρώπων. Υποστηρίζουν ότι «αν η ευτυχία έχει γίνει τόσο σημαντική στις νεοφιλελεύθερες κοινωνίες, είναι επειδή έχει αποδειχθεί μια πολύ χρήσιμη ιδέα για την αναζωπύρωση, τη νομιμοποίηση και την εκ νέου θεσμοθέτηση του ατομικισμού με φαινομενικά μη ιδεολογικούς όρους μέσω του ουδέτερου και έγκυρου λόγου της επιστήμης…… Σύμφωνα με αυτούς τους ισχυρισμούς δεν είναι η κοινωνία που χρειάζεται τη μεταρρύθμιση, αλλά τα άτομα που πρέπει να προσαρμοστούν, να αλλάξουν και να βελτιωθούν…»

Φυσικά, δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να πω ότι η ψυχολογική ωρίμανση και η ανάπτυξη της ανθεκτικότητας ή η διαχείριση των τραυμάτων μας δεν είναι συνιστώμενη και απαραίτητη, ειδικά όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, αλλά απλώς το να υποστηρίζει κανείς την πεποίθηση ότι η ρίζα των ανθρώπων προβλημάτων εντοπίζονται μόνο στα ίδια τα άτομα, παρά σε μια κοινωνικοπολιτική και οικονομική πραγματικότητα δεν είναι μόνο ψευδής, αλλά και προβληματική. Όπως πάντα, η θέαση των καταστάσεων και πραγματικοτήτων από διαφορετικές οπτικές γωνίες επιτρέπει την ανάδειξη μιας ευρύτερης εικόνας. Θεωρώ ότι το να είναι κανείς εκλεκτικός και να εκτιμά τη σοφία και τη γνώση από διαφορετικές πηγές ή ανθρώπους μπορεί επίσης να είναι χρήσιμο και να επιτρέπει περισσότερη ευελιξία σκέψης..

Τέλος, σήμερα θα τελειώσω αυτήν την ανάρτηση αναφερόμενη σε μερικές βασικές ιδέες και αξίες σε σχέση με τη μοναδική και πολύτιμη ζωή μας που εκφράζουν λίγο ως πολύ αυτά που θεωρώ σημαντικά. Όποιος διαβάζει τις αναρτήσεις μου μάλλον θα τις γνωρίζει ήδη. Συχνά έχω σκεφτεί ότι για να διευκρινίσουμε και να δοκιμάσουμε την ειλικρίνεια των αξιών μας πρέπει να νιώσουμε και να θυμηθούμε αυτό που επιθυμούμε βαθιά όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τα παιδιά μας ή για κάποιον που νοιαζόμαστε και ευχόμαστε το καλό, και στη συνέχεια να αναρωτηθούμε: τι θα θέλαμε πραγματικά και τι είδους ιστορίες, μυθολογίες, συστήματα αξιών και κοινωνίες θα προωθούσαν και θα υποστήριζαν αυτό για όλους;

Οι άνθρωποι πρέπει να έχουν την ελευθερία να διαμορφώνουν τις δικές τους ζωές και να βρίσκουν νόημα και ευτυχία στη μια και μοναδική ζωή που γνωρίζουμε με σιγουριά ότι έχουμε, εστιάζοντας την προσοχή μας στη δημιουργία καλών ζωών στο εδώ και τώρα, ενώ συνάμα υποστηρίζουμε άλλους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο. Μπορούμε να νοηματοδοτήσουμε τη ζωή μας δημιουργώντας το δικό μας νόημα και σκοπό καθώς προχωράμε. Δεν υπάρχει ένας μοναδικός καλός τρόπος ζωής για όλους και θα πρέπει να είμαστε ανεκτικοί στις διαφορετικές προσεγγίσεις της ζωής, εφόσον δεν προκαλούν κακό.  Για να ζήσουμε ικανοποιητικές ζωές χρειαζόμαστε μια αίσθηση θετικής ελευθερίας, η οποία δεν είναι απλώς η απουσία περιορισμού των επιλογών μας και υπονόμευσης των προσπαθειών μας, αλλά η ευκαιρία να δημιουργήσουμε συνειδητά και να επιλέξουμε τους δικούς μας σκοπούς και πράξεις όσο αυτό είναι δυνατό. Θα πρέπει να υποστηρίζουμε την άνθηση της δικής μας ζωής και των άλλων, μια ευρύτερη αίσθηση ευτυχίας και ευημερίας, η οποία δεν εστιάζει μόνο στο να νιώθουμε ικανοποιημένοι τη στιγμή [αν και αυτό είναι επίσης σημαντικό], αλλά που περιγράφει μια αίσθηση ολοκλήρωσης και ικανοποίησης με τη ζωή μας μέσω της αξιοποίησης της ζωής και των δυνατοτήτων μας στο έπακρο και μέσω της δημιουργίας ενός καλύτερου κόσμου. Ο εκδημοκρατισμός και το άνοιγμα της γνώσης στις μάζες θα το υποστήριζε. Πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα και να υποστηρίξουμε σε κοινωνικό επίπεδο τη σημασία της υγιούς διασύνδεσης με άλλους ανθρώπους, τους προγόνους και τους απογόνους μας και τον φυσικό κόσμο. Τέλος, υπάρχει η ανάγκη να ξανά συνδεθούμε με συναισθήματα θαυμασμού, δέους και απόλαυσης για τη ζωή με όλο της τον πόνο και τη χαρά, τα ανθρώπινα επιτεύγματα, τη γνώση, τη δημιουργικότητα, την εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας, το θαυματουργικά πολύπλοκο σώμα μας που επιτρέπει τη ζωή, που δεν είναι απλώς ένας σάκος με οστά και όργανα, όπως φαίνεται να πιστεύουν ορισμένοι, την ομορφιά του φυσικού κόσμου και των ζώων, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, τον πλανήτη μας, το Σύμπαν….

Posted on by

                                                                                         Η μετάφραση είναι διαθέσιμη / 1η Μαΐου

«Μερικές φορές η χαρά σας είναι η πηγή του χαμόγελου σας, αλλά μερικές φορές το χαμόγελό σας μπορεί να είναι η πηγή της χαράς σας». THICH NHAT HANH

«Η διαφορά μεταξύ της εμπνευσμένης ιατρικής και της μη εμπνευσμένης ιατρικής είναι η αγάπη». Sarah Ruhl

«Ποτέ δεν κατάλαβα την οργάνωση των παγκόσμιων θρησκειών γύρω από την έννοια της ενοχής αντί γύρω από την έννοια της καλοσύνης». Sarah Ruhl

«Μην είσαι πια πέτρα…  Αυτή κουνήθηκε … Σκέφτηκα: κάποια μέρα θα λιώσω. Κάποια μέρα θα ξυπνήσω». Sarah Ruhl

Η σημερινή ανάρτηση αφορά ένα βιβλίο για το οποίο άκουσα σε ένα podcast με τις Sharon Salzberg και Sarah Ruhl, και περιλαμβάνει επίσης δύο νέα σχέδια.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το βιβλίο που θα παρουσιάσω σήμερα με τίτλο smile: a memoir [χαμόγελο: απομνημονεύματα], είναι της Sarah Ruhl, θεατρικής συγγραφέα και συγγραφέα άλλων πραγμάτων, όπως σημειώνει η ίδια, και είναι αφιερωμένο στους πολλούς γιατρούς και επαγγελματίες υγείας που τη βοήθησαν κατά τη διάρκεια μιας δεκαετίας αναστάτωσης με θέματα υγείας. Γράφει: «Αυτή είναι μια ιστορία για το πώς έμαθα να πορεύομαι όταν το σώμα μου σταμάτησε να υπακούει την καρδιά μου». Αν και το βιβλίο ακολουθεί το νήμα του ταξιδιού της από τον τοκετό στην πάρεση του Bell και, τέλος, στην ανακάλυψη αδιάγνωστων αυτοάνοσων νοσημάτων, αναπόφευκτα συγκεντρώνει πολλαπλά νήματα της ζωής της.

Ξεκινά το τρίτο κεφάλαιο με την πρόταση «Αυτό είναι ένα κεφάλαιο πλήξης και εντροπίας». Γράφει για την περίοδο ανάπαυσης στο κρεβάτι, τα βιβλία που διάβασε, τις σακούλες με βιβλία που της έφεραν οι φίλοι της, συμπεριλαμβανομένων πολλών βιβλίων που περιείχαν νεκρά δίδυμα και νεκρές μητέρες. Τα δίδυμα αντιπροσωπεύουν επίσης τη συμμετρία και την ιδέα του χαμένου εαυτού. Τα πέταξε  κι αναρωτήθηκε για τη λογοτεχνική εμμονή με αυτό το θέμα. Γράφει για τις προσπάθειές της στο πλέξιμο, τα γράμματα που έγραψε στη μικρή της κόρη και στα ακόμη αγέννητα μωρά, το αίσθημα του περιορισμού και της πλήξης και πώς η ιδέα της ανάπαυσης στο κρεβάτι επηρεάστηκε από τη δημοσίευση του Rest and Pain από τον John Hilton το 1863.  Η θεραπεία της ανάπαυσης έγινε πολύ δημοφιλής κατά τη διάρκεια της βικτωριανής εποχής για μυριάδες παθήσεις, αλλά τελικά εγκαταλείφτηκε όταν οι γιατροί συνειδητοποίησαν ότι δεν βοηθούσε τους τραυματισμένους βετεράνους να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους, αλλά προκαλούσε σωματικό και ψυχικό όλεθρο.

Στο πέμπτο κεφάλαιο, που αναφέρεται στην επόμενη μέρα μετά τον τοκετό, εισάγει το θέμα της πάρεσης του Bell, μιας παράλυσης του έβδομου κρανιακού νεύρου, που οι Αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν «σπασμό του σκύλου». Η Ruhl γράφει ότι στη σύγχρονη δυτική ιατρική δεν μπορεί να κάνει κανείς πολλά για τη θεραπεία της πάρεσης Bell. Οι γιατροί γενικά δίνουν μερικά στεροειδή και μετά περιμένει κανείς να ξαναγεννηθεί το νεύρο, και σε κάποιο ποσοστό αυτό συμβαίνει. Ωστόσο, υπάρχουν συχνά υποκείμενες αιτίες που αν ληφθούν υπόψη μπορούν να αυξήσουν τις πιθανότητες ανάρρωσης.  Η Ruhl γράφει: «Στο μεταξύ έχω μάθει ότι ένας / μια πολύ επιμελής γιατρός κατά την έναρξη της ασθένειας θα σας συνταγογραφήσει αυτόματα αντιικά φάρμακα  (πολλές περιπτώσεις Bell προκαλούνται από ιό έρπητα), θα σας εξετάσει επίσης για τη νόσο του Lyme (ένα μεγάλο ποσοστό των περιπτώσεων Bell ….. προκαλούνται από τη νόσο Lyme), ή θα σας δώσει αγωγή για τη νόσο Lyme προληπτικά. Αυτός  ο επιμελής γιατρός θα σας δώσει επίσης οδηγίες για φυσικοθεραπεία και θα σας πει να τρώτε πολλά αντιοξειδωτικά. Ο γιατρός μου δεν έκανε τίποτα από αυτά τα πράγματα».

Το βιβλίο μιλά επίσης για τη θρησκευτική πίστη και το πνευματικό ταξίδι της συγγραφέα παράλληλα με τις εμπειρίες της σχετικά με την υγεία. Η Ruhl μεγάλωσε Καθολική και στο βιβλίο αφηγείται τις αμφιβολίες της καθώς βιώνει τους δικούς της αγώνες με την υγεία της και την αβεβαιότητα σχετικά με τα νεογέννητά της, που ξεκινούν τη ζωή τους στη ΜΕΘ. Μας μεταφέρει στην παιδική της ηλικία και στο σημερινό της καταφύγιο σε ορισμένες βουδιστικές διδασκαλίες, καθώς διανύει αυτήν την περίοδο της ζωής της.

Μερικά σύντομα αποσπάσματα που επιτρέπουν μια ματιά στην εμπειρία της και δείχνουν επίσης πώς τα πράγματα που μας συμβαίνουν νωρίς, τα οποία μπορεί να μην εκληφθούν ως εξαιρετικά τραυματικά επηρεάζουν ωστόσο τη ζωή μας:

«Στο γυμνάσιο, η αδελφή Λίντα ήταν άρρωστη και είχαμε έναν αναπληρωτή δάσκαλο για το Κυριακάτικο σχολείο [Κατηχητικό] που ονομαζόταν κ. Ιβάνκοβιτς. Ήταν πολύ ψηλός και έμοιαζε λίγο όπως θα φανταζόμουν τον Ichabod Crane, με λιπαρά μαύρα μαλλιά να πέφτουν στο πρόσωπό του και πολύ χοντρά γυαλιά. Την ημέρα που ανέλαβε το Κατηχητικό αποφάσισε να επικεντρωθεί στα σωματικά βάσανα του Ιησού. Μίλησε εκτενώς και με μεγάλη λεπτομέρεια για το πώς θα είχαν επηρεαστεί οι πνεύμονες όταν ήταν στο σταυρό, πώς τα καρφιά θα είχαν σκίσει τους καρπούς. Με έκανε να φοβάμαι…… …..

Είπα στην αδελφή Λίντα ότι δεν ήμουν έτοιμη για το πρώτο χρίσμα. Περίμενα μια καταιγίδα από κρίσεις από την αδελφή Λίντα, αλλά αυτό που πήρα ήταν έλεος, κατανόηση και ευγνωμοσύνη που είχα πάρει τον όρκο τόσο σοβαρά. Χαμογέλασε απαλά, μου είπε ότι μπορούσα να επιστρέψω στην εκκλησία ανά πάσα στιγμή και με άφησε να πάω σπίτι………  Εκείνη την ημέρα μετά την αποχώρησή μου από το μάθημα, μια μικρή ομάδα καθολικών παιδιών με κύκλωσε στην παιδική χαρά. «Τι, νομίζεις, είσαι καλύτερη από εμάς;» …. «Τι είσαι τώρα, Εβραία;»………

Αλλά εκείνη τη στιγμή στη βεράντα με τα μπισκότα Hanukkah [Εβραϊκά μπισκότα] πιθανότατα να διαμόρφωσαν ολόκληρα κομμάτια της ζωής μου – την αναζήτηση μιας οικουμενικής πίστης, τη δυσπιστία για τους θεσμούς, τη δυσπιστία ορισμένων ειδών κοριτσιών……. Μου πήρε δύο δεκαετίες κι αφού διάβασα τον Thomas Merton για να νιώσω ξανά μια συγγένεια με τον καθολικισμό, μια πίστη που θα μπορούσε να σωθεί από τους βασανιστές της παιδικής ηλικίας, μια πίστη που θα μπορούσε να συνδυαστεί με άλλα συστήματα πεποιθήσεων…….. »

Η Ruhl γράφει για την οικογένεια, την καταγωγή, το «ανήκειν», για τον σύζυγό της, τους γονείς και την αδερφή της και για τον πατέρα της που πέθανε στην δεκαετία των πενήντα του από καρκίνο, χωρίς να έχει λάβει θεραπεία για κοιλιοκάκη. Οι αφηγήσεις της μας δίνουν μια γεύση για το πώς την αγάπησαν και πώς την επηρέασαν. Για παράδειγμα, γράφει: «Ο πατέρας μου συνήθιζε να υπαινίσσεται αυτό που αποκαλούσε το «γρήγορο και φευγαλέο μυαλό» της μητέρας μου. Το μάντρα του πατέρα μου ήταν ότι εμείς τα κορίτσια πρέπει να παντρευτούμε ισότιμους διανοούμενους μας, ένα μάντρα που θα ήθελα να έλεγαν περισσότεροι πατεράδες στις κόρες τους και η μητέρα μου στη σκηνή εκτιμούσε την εξυπνάδα της πάνω από την εικόνα της».

Σε σχέση με τη μητέρα της γράφει κάτι που ακούγεται αληθινό για τις κόρες σε όλο τον κόσμο: «Είναι δύσκολο να ξέρω πού τελειώνει η μητέρα μου και πού ξεκινάω εγώ. Αυτή δεν είναι η ιστορία με τόσες μαμάδες και κόρες; Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή μου έμαθε τι ήταν το διάγραμμα Βεν. Ήμασταν σε ένα τρένο, από το Σικάγο στο Τέξας, για να δούμε τα ξαδέρφια μου. Στο βαγόνι της τραπεζαρίας, σε μια χαρτοπετσέτα, η μητέρα μου σχεδίασε προσεκτικά δύο κύκλους, δείχνοντάς μου το επικαλυπτόμενο τμήμα. «Τι κοινό έχουν αυτοί οι δύο κύκλοι; Ορίστε…» είπε δείχνοντας. Με γοήτευσε η λογική αυτού του διαγράμματος. Μητέρες και κόρες: δύο κύκλοι και τα πολύ σημαντικά οριοθετημένα τμήματα όπου είναι ολοκληρωμένα από μόνα τους. Οι κόρες ίσως έχουν την τάση να δείχνουν τις διαφορές, οι μητέρες να δείχνουν τα κοινά σημεία».

Όπως ανέφερα, το κύριο νήμα της ιστορίας, όπως υποδηλώνει ο ίδιος ο τίτλος, είναι η πάρεση Bell και ό,τι συνδέεται με αυτή, που είναι κάθε πτυχή της ζωής της, τα διάφορα υποκείμενα και αδιάγνωστα προβλήματα υγείας και η καθημερινή πραγματικότητα.  Η Ruhl ξεκινά εξηγώντας ότι το χαμόγελο Duchenne θεωρείται το χρυσό πρότυπο για ένα χαμόγελο και υποδηλώνει ένα χαμόγελο που αντηχεί από τα μάτια που τσακίζουν ως απόκριση, ο Duchenne αποκάλεσε τον μυ που δημιουργεί κίνηση στα μάτια κατά τη διάρκεια αυτού του χαμόγελου «μυ της καλοσύνης». Μας λέει για τη μη άνεση της με την φωτογράφηση, ειδικά όταν στράβωσε το χαμόγελό της. Γράφει: «Εν πάση περιπτώσει, η γενική μου ανυπομονησία και η δυσφορία με τη φωτογράφηση πριν από την πάρεση Μπελ μετατράπηκε σε φόβο και απέχθεια». Αναφέρεται στις κοινωνικές προσδοκίες για τις γυναίκες να χαμογελούν δημόσια. Εξερευνά την πάρεση του Bell μέσα από το φακό της ματαιοδοξίας και της ασυμμετρίας και αναρωτιέται τι κάνουμε με τη ζωή, η οποία είναι ασύμμετρη και που τελικά βάζουμε όλους τους ασύμμετρους ανθρώπους με ένα πόδι, τεμπέλικα μάτια και στραβά χαμόγελα….

Αναλογίστηκα πώς θεωρούμε δεδομένες πολλές από τις αυτόματες λειτουργίες μας, όπως το χαμόγελο. Χαμογελώ συχνά και είναι κάτι που δεν το σκέφτομαι συχνά. Έτσι, ήταν ενδιαφέρον να παρακολουθήσω το ξεδίπλωμα της αφήγησης του χαμόγελου. Η συγγραφέας αναρωτιέται περαιτέρω για τη Μόνα Λίζα. Πολλοί άνθρωποι έχουν αναρωτηθεί για το χαμόγελό της. Η Μόνα Λίζα ήταν χαρούμενη ή λυπημένη; Τι αντικατόπτριζε το χαμόγελό της; Η Ruhl λέει ότι οι νευρολόγοι έχουν παρατηρήσει ότι το χαμόγελό της είναι ασύμμετρο, εκφράζει την ευτυχία μόνο στη μία πλευρά και τα μάτια της δεν συμβαδίζουν με το χαμόγελο. Ποια ήταν τελικά; Ήταν αυτοπροσωπογραφία του Λεονάρντο ντα Βίντσι ή η ερωμένη του; Καθώς σχεδίαζα το πορτραίτο του [σχέδια προηγούμενης ανάρτησης] και έψαχνα πορτραίτα του γινόταν εμφανής οι ομοιότητες ανάμεσα στις εικόνες που έχουμε από τον Ντα Βίντσι και τον πίνακα της Μόνα Λίζα. Μήπως η Μόνα Λίζα είχε κάποιο μυστικό; Γράφει επίσης για τον πόνο της που δεν μπορεί να ανταποδώσει το χαμόγελο στα τρία παιδιά της και τις ανησυχίες της σχετικά με την επίδραση του «ακίνητου προσώπου» πάνω τους κατά τη διάρκεια αυτών των διαμορφωτικών ετών. Αναρωτιέται αν τα μωρά μπορούν να διαβάσουν τη ζεστασιά της πρόθεσης από ένα ματαιωμένο χαμόγελο και πώς μπορεί να βιώσει κανείς τη χαρά όταν δεν μπορεί να την εκφράσει σωματικά. Ανησυχεί ότι μπορεί να τα τραυματίσει ή να καταπνίξει την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης τους επειδή δεν μπορεί να τα αντικατοπτρίσει επαρκώς.

Η Ruhl εξετάζει το χαμόγελο μέσα από πολλαπλούς φακούς. Οι επιστήμονες, για παράδειγμα, ανακάλυψαν ότι δείχνουμε περισσότερο συναίσθημα στην αριστερή πλευρά, η οποία ελέγχεται από το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, το οποίο ρυθμίζει τα συναισθήματα. Αναφέρεται στα ευρήματα νευροεπιστημόνων γύρω από τη νευροπλαστικότητα του εγκεφάλου. Σκέφτεται αν μπορούμε να βιώσουμε τη χαρά όταν δεν μπορούμε να εκφράσουμε τη χαρά στο πρόσωπό μας.  Αναρωτιέται: Το χαμόγελο από μόνο του δημιουργεί την ευτυχία; Ή μήπως η ευτυχία δημιουργεί το χαμόγελο; Γράφει: «Αυτό δεν ήταν μόνο μια νευρολογική ερώτηση και μια βουδιστική ερώτηση, ήταν επίσης μια ερώτηση για τους ηθοποιούς…» Εξηγεί πώς στη δεκαετία του 1970 ο Ken Campbell ανέπτυξε μια προσέγγιση στην υποκριτική χρησιμοποιώντας τις δύο πλευρές των προσώπων χωριστά,  η οποία ονομάζεται εναντιοδρομική προσέγγιση. … Η θεωρία της εναντιοδρομίας υποστηρίζει ότι η αριστερή και η δεξιά πλευρά του προσώπου  αντιπροσωπεύουν διαφορετικές προσωπικότητες……  Η Εναντιοδρομία, σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, είναι μια μελέτη για το πώς τα αντίθετα γίνονται το ένα το άλλο…… Κάποτε αγόρασα μια ξύλινη μαριονέτα από ένα μαγαζί στο νησί, που είχε μια χαμογελαστή έκφραση από τη μια πλευρά και μια μοχθηρή έκφραση από την άλλη, ένα είδος περσόνας Dr Jekyll και Hyde. Εξηγεί πώς οι ζωγράφοι πορτρέτων δημιουργούν ζωή και ενδιαφέρον για το πρόσωπο μέσα από κάποιο είδος ασυμμετρίας και μέσα από το σκοτάδι και το φως. Αυτό μου θυμίζει τα σκίτσα του Ρέμπραντ που είναι κορνιζαρισμένα στον τοίχο απέναντι μου, σουβενίρ από ένα παλιό ταξίδι στην Ολλανδία με την αδελφή και τον σύζυγο μου. Σε μια μαθήτρια μου άρεσε να ζωγραφίζει πρόσωπα χωρισμένα δραματικά στα δύο, πολύ φωτεινά από τη μια πλευρά και πολύ σκοτεινά από την άλλη.

Γράφει για τους πολλούς επαγγελματίες υγείας από τους οποίους ζήτησε βοήθεια, τους περισσότερο και λιγότερο εμπνευσμένους. Μας λέει για έναν καλό γιατρό, ο οποίος ζήτησε λεπτομέρειες, ανησύχησε για την απώλεια βάρους της χωρίς προφανή λόγο, την εξέτασε για κοιλιοκάκη, η οποία είναι μια αυτοάνοση πάθηση και μπορεί συχνά να μείνει αδιάγνωστη για όλη σου τη ζωή με αρνητικές μακροπρόθεσμες συνέπειες. Γράφει: «Μου κάνει εντύπωση ότι η διαφορά μεταξύ ενός καλού γιατρού και ενός λιγότερο καλού γιατρού είναι ένα μέρος τεχνογνωσίας και τρία μέρη ποιότητας  ακρόασης». Η τελευταία διάγνωση που έλαβε για τη νόσο του Lyme, η οποία μπορεί να είχε πυροδοτήσει την πάρεση του Bell, προήλθε από μια απροσδόκητη πηγή, έναν συνταξιούχο γιατρό, ο οποίος της έδωσε τη διάγνωση αφού διάβασε για την εμπειρία της στο διαδίκτυο.

Τέλος, η Ruhl συλλογίζεται την υπερβολική χρήση της ασθένειας ως μεταφορά επειδή θέλουμε να δώσουμε νόημα στην ασθένειά μας, όπως συχνά θέλουμε να δώσουμε νόημα στον πόνο μας, και λέει ότι αν δίνουμε στην ασθένειά μας πολύ νόημα, γινόμαστε ο παράγοντας εξασθένησης του εαυτού μας. Παραθέτει ένα απόσπασμα της Susan Sontag , η οποία έχει γράψει ότι «Η ασθένεια δεν είναι αλληγορία και… ο πιο αληθινός τρόπος για να αντιμετωπίζεις την ασθένεια—και ο πιο υγιής τρόπος να είσαι άρρωστος—είναι ένας πιο εξαγνισμένος, πιο ανθεκτικός στη μεταφορική σκέψη». Προς το τέλος του βιβλίου η Ruhl αξιολογεί την εμπειρία της και γράφει: «…αυτή η παράλυση κατέληξε να αποκαλύψει μια πιθανώς σωτήρια διάγνωση που επηρέασε ολόκληρη την οικογένειά μου…. Ίσως η πάρεση του Μπελ να ήταν ένα τεράστιο δώρο».

Τελικά, ενώ ασχολείται με τη ζωή, την ανατροφή των παιδιών, τη συγγραφή, την επίσκεψη σε γιατρούς και τη δοκιμή διαφορετικών θεραπευτικών μεθόδων, φαίνεται επίσης ότι αφυπνίζεται περισσότερο σχετικά με τη ζωή και την πραγματικότητά της. Αφού παρακολούθησε Το Χειμωνιάτικο Παραμύθι του Σαίξπηρ έγραψε:

«Αναρωτήθηκα, καθώς παρακολουθούσα το Το Χειμωνιάτικο Παραμύθι: Η Ερμιόνη προορίζεται να είναι μια πραγματική γυναίκα ή απλώς μια μεταφορά για την τέχνη; …. ..Δεν είναι ο σύζυγος που ξυπνά τη γυναίκα, αλλά η φίλη της γυναίκας…… Να μην είσαι πια πέτρα…  Αυτή κουνήθηκε… Σκέφτηκα: κάποια μέρα θα λιώσω. Κάποια μέρα θα ξυπνήσω».