Η μετάφραση έχει ολοκληρωθεί 21/02/2023
What I’ve been up to…..
«Σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, αφηγούμαστε την ιστορία ενός λαού». Natalie Goldberg
«Πόσο χώρο και ελευθερία, μια ευκαιρία να αφεθείτε και να μην παγώσετε σε κάποια ιστορική στιγμή. Αυτό ήταν τεράστιο, συμπονετικό κι απλό». Natalie Goldberg
«Για πρώτη φορά στην ιστορία, οι νέοι στρέφονται για διδασκαλία, παραδειγματισμό και καθοδήγηση όχι σε μητέρες, πατέρες, δασκάλους και άλλους υπεύθυνους ενήλικες, αλλά σε ανθρώπους που η φύση δεν σκόπευε ποτέ να θέσει σε ρόλο γονέα – στους συνομηλίκους τους…». Gordon Neufeld, PhD & Gabor Maté, MD
«Ήθελα την ελευθερία. για την ελευθερία ανέπνεα. Για την ελευθερία έκανα μια προσευχή. φαινόταν σκορπισμένη στον άνεμο και μετά πετούσε ελαφρά» Από την Τζέιν Έιρ της Σαρλότ Μπροντέ
Στην αρχή της χρονιάς σχημάτισα την πρόθεση να ολοκληρώσω την ανάγνωση των βιβλίων που δεν είχα διαβάσει εξ’ολοκλήρου πέρυσι πριν αγοράσω καινούργια. Ο λόγος που δεν είχα ολοκληρώσει πολλά από τα βιβλία ήταν ο χρόνος και η ανάγκη, κι επίσης, το γεγονός ότι παράλληλα διάβαζα σχετικά άρθρα και κείμενα στο Διαδίκτυο. Είχα διαβάσει κομμάτια από τα βιβλία σχετικά με τα θέματα που έγραφα σε αναρτήσεις ή σχετικά με θέματα που ήταν σημαντικά για μένα εκείνη την εποχή. Ωστόσο, ο ρυθμός διαβάσματος είναι κάπως αργός τους τελευταίους δύο μήνες επειδή ζωγραφίζω αρκετές ώρες. Μπορείτε να δείτε έντεκα νέες εικόνες στην ενότητα Artwork 4 – Ink and pen drawings του ιστότοπου μου.
Οπότε έχω κάπως οργανώσει τη μέρα μου γύρω από τις καλλιτεχνικές μου δραστηριότητες. Έχω καταφέρει να αφιερώσω και λίγο χρόνο στο διάβασμα. Επέστρεψα στο βιβλίο της Eliza Reid, Secrets of the Sprakkar. Καθώς διάβαζα το βιβλίο της δεν μπορούσα παρά να κάνω κάποιες συγκρίσεις. Στην Ελλάδα υπάρχουν πράγματα που παρέχει το κράτος όπως κάποιο επίπεδο δωρεάν υγειονομικής περίθαλψης, δωρεάν εκπαίδευση, συντάξεις (η πληρωμή για αυτές τις υπηρεσίες καθ’ όλη τη διάρκεια της επαγγελματικής ζωής είναι υποχρεωτική για όλους τους εργαζόμενους και τους εργοδότες στην Ελλάδα) και πλέον υπάρχουν νόμοι που παρέχουν γονικές άδειες και για τους δύο γονείς για όσους εργάζονται στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα όχι όμως για τους ελεύθερους επαγγελματίες παρόλο που και αυτοί πληρώνουν διάφορες εισφορές και φόρους. Πέραν όλων αυτών υπάρχει χώρος για πολλές ακόμη ποσοτικές και ποιοτικές αλλαγές, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι η μείωση του πληθυσμού στην Ελλάδα είναι από τις πιο σοβαρές στον κόσμο (2017). Τα δε δημογραφικά δεινά της Ελλάδας χειροτερεύουν κάθε χρόνο καθώς συρρικνώνεται, γερνάει, μεταναστεύει. Αντίθετα ο δείκτης γονιμότητας της Ισλανδίας είναι από τους υψηλότερους στην Ευρώπη.
Στην αρχή του βιβλίου, η Reid γράφει ότι είχε το προνόμιο να απολαμβάνει το πώς είναι να είσαι γυναίκα που ζει σε μια χώρα όπου αναμφισβήτητα υπάρχει η μεγαλύτερη ισότητα φύλων στον κόσμο. Ένα σημαντικό μέρος του βιβλίου σχετίζεται με την οικογένεια, τη μητρότητα και συγκεκριμένα τη μητρότητα στην Ισλανδία. Γράφει: «Οι οικογένειες είναι η βάση για μια λειτουργική, ευημερούσα κοινωνία. Για να λειτουργήσουν όλα, χρειαζόμαστε όλοι βοήθεια. Η δωρεάν, τακτική προγεννητική φροντίδα από μαίες, η γενναιόδωρη γονική άδεια μετ’ αποδοχών για όλους και η επιδοτούμενη, υψηλής ποιότητας και προσβάσιμη σε όλους παιδική μέριμνα παρέχουν έναν κοινωνικό σκελετό που στηρίζουν την οικογένεια σε όλα όσα αντιμετωπίζει και ισοπεδώνουν τους όρους ανταγωνισμού, ώστε άτομα κάθε προέλευσης και κοινωνικό-οικονομικών συνθηκών να μπορούν να έχουν περισσότερες ίσες ευκαιρίες….. Ο παιδικός σταθμός στην Ισλανδία είναι δωρεάν από την ηλικία των οκτώ μηνών. Οι ημερήσιοι σταθμοί είναι ανοιχτοί για τουλάχιστον δώδεκα ώρες τις καθημερινές και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι διαθέσιμες είκοσι τέσσερις ώρες την ημέρα…… Η δυνατότητα να μην είναι τα οικονομικά ο κύριος μοχλός για το αν θα κάνει κανείς περισσότερα παιδιά. Η εμπιστοσύνη στη γνώση ότι από τη μήτρα μέχρι την παιδική ηλικία και παραπέρα, θα υπάρχει ένα υποστηρικτικό σύστημα υγειονομικής περίθαλψης……».
Σε σχέση με τη γονική άδεια, η Reid περιγράφει την προσωπική της εμπειρία. «Ο σύζυγός μου και εγώ πήραμε ο καθένας αρκετούς μήνες γονική άδεια, κατά τη διάρκεια των οποίων λαμβάναμε πληρωμές από την κυβέρνηση. Όταν επιστρέψαμε στη δουλειά μας με πλήρες ωράριο, τα παιδιά μας τα φρόντιζαν πρώτα μια εξουσιοδοτημένη παιδοκόμος και μετά σε ένα νηπιαγωγείο πέντε λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μας, και τα δύο επιδοτήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από την πόλη του Ρέικιαβικ. Με αυτά τα υποστηρικτικά συστήματα σε ισχύ, δεν χρειαζόταν να δώσουμε προτεραιότητα σε οικονομικά ζητήματα όταν αποφασίζαμε το μέγεθος της οικογένειάς μας». Έναν άλλο παράγοντα που τονίζει είναι η σημασία μιας κοινότητας φροντίδας: «Κάθε κοινότητα είναι ισχυρή και υποστηρικτική ως μια μοναδική γειτονιά, αλλά όπως οι Ρώσικες κούκλες, η καθεμία ανήκει επίσης σε μια μεγαλύτερη περιοχή όπου έχει εξίσου τη θέση της. Σε κάθε επίπεδο, αυτές οι κοινότητες αποτελούν μέρος του ιστού της οικογενειακής υποστήριξης, αλλά είναι συχνά η πιο μικρή, πιο στενή κοινότητα στην οποία μια μητέρα μπορεί να περιμένει να επιστρέφει το παιδί της…… Οι τακτικές συγκεντρώσεις εκτεταμένης οικογένειας είναι υφασμένες στον ιστό της ισλανδικής κοινωνίας».
Επίσης αναλογίστηκα τη δική μου εμπειρία ως εργαζόμενη μαμά πριν από δεκαετίες. Μια ανάμνηση που αντικατοπτρίζει ή συνοψίζει τις πιέσεις και τα διλήμματα της δικής μου εμπειρίας ως εργαζόμενη μητέρα, πρώτα ως εργαζόμενη και μετά ως ελεύθερη επαγγελματίας είναι το ακόλουθο περιστατικό. Ήταν τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του δικού μου σχολείου και δούλευα πολλές ώρες ως καθηγήτρια ξένης γλώσσας. Ο σύζυγός μου ήταν σε ένα επαγγελματικό ταξίδι και είχα αφήσει τον μικρό μου γιο στο σπίτι με μια μπέιμπι σίτερ. Και μετά έλαβα ένα τηλεφώνημα που έκανε την καρδιά μου να χάσει ένα ή δύο χτύπους. Μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι βρίσκονταν στο τοπικό νοσοκομείο επειδή είχε πέσει και είχε κόψει άσχημα το πηγούνι του και ότι ήταν εντάξει και του έκαναν ράμματα και αν θα μπορούσα να πάω στο νοσοκομείο. Η καρδιά μου βυθίστηκε. Δεν μπορούσα ούτε να αφήσω μικρά παιδιά χωρίς επίβλεψη ούτε να τα στείλω στο σπίτι πριν τα πάρουν οι γονείς τους, και υπήρχαν κι άλλα πιτσιρίκια καθοδόν – κάποια έρχονταν μόνα τους, με τα οποία δεν μπορούσα να επικοινωνήσω. Δεν μπορούσα να διακινδυνεύσω να τα βάλω σε κίνδυνο. Δεν ήταν ένα μαγαζί που μπορούσα απλώς να κλείσω και να φύγω. Από την άλλη, κάθε ίνα του είναι μου ούρλιαζε να είμαι με το παιδί μου, να καταλάβω τι είχε συμβεί. Είχα μαθήματα μέχρι αργά το βράδυ. Ήμουν ήρεμη και αποτελεσματική εξωτερικά κι ένιωθα τα ράμματα του μικρού μου γιου σαν δικά μου εσωτερικά. Όταν τελικά γύρισα σπίτι ήταν αργά, πέρα από την ώρα του ύπνου του. Τον βρήκα να με περιμένει με την baby sitter του και τον άντρα της. Ήταν γενναίος και μου είπε ότι τα ράμματα δεν πονούσαν. Όταν πλέον έβαλα τον εαυτό μου για ύπνο, ένιωθα το σώμα μου στρεσαρισμένο κι εξουθενωμένο από την πολύ δουλειά, την ανησυχία και όλα τα αντικρουόμενα συναισθήματα τα οποία έπρεπε να διαχειριστώ κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Μιλώντας για το άγχος, θα επιστρέψω στο βιβλίο της Dana Becker, το οποίο όπως ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση διερευνά τον τρέχοντα κοινωνικό λόγο για το «στρες». Προτείνει ότι ο κοινωνικός λόγος σχετικά με το άγχος (ιδιαίτερα των γυναικών) επιχειρεί να αντιμετωπίσει τα πράγματα εντοπίζοντας τα προβλήματα σε ένα ιατρικό και ψυχολογικό πλαίσιο και ποτέ στον κοινωνικοπολιτικό τομέα. Ισχυρίζεται ότι «η επαγγελματοποίηση των κοινωνικών προβλημάτων τα κατέστησε πιο εύκολα απομονωμένα και ελεγχόμενα, θέτοντας όλους τους τομείς της ζωής υπό την εξουσία του επαγγελματία και βοηθώντας στη διατήρηση του κοινωνικού status quo / κατεστημένου. Η κουλτούρα του επαγγελματισμού ενίσχυσε επίσης τον ατομικισμό με την εξάλειψη των κοινωνικών αιτιών από τα κοινωνικά προβλήματα προς το συμφέρον της επιστήμης. το κοινωνικό σύστημα δεν μπορούσε πλέον να θεωρηθεί υπεύθυνο για τις αντιξοότητες της ζωής, ούτε να κατηγορηθεί για τα «νεύρα» των ανθρώπων.
Στην επόμενη ανάρτηση μπορεί να συνεχίσω αυτό το θεματικό νήμα λαμβάνοντας υπόψη μερικές από τις ιδέες του βιβλίου που συνέγραψαν ο Gordon Neufeld και ο Gabor Mate, Hold on to Your Children, ένα ακόμη βιβλίο που σκοπεύω να ολοκληρώσω, στο οποίο συζητούν πώς η κοινωνία δεν έχει επαφή με τα γονεϊκά της ένστικτα, τον αρνητικό αντίκτυπο στα παιδιά μας από την κουλτούρα προσανατολισμού προς τους συνομήλικους, το πολιτιστικό αδιέξοδο και πώς ως γονείς και δάσκαλοι μπορούμε να αναλάβουμε ξανά τους ρόλους που μας έχει ορίσει η φύση ως μέντορες και φροντιστές των νέων μας, ως πρότυπα και ηγέτες στους οποίους αναζητούν καθοδήγηση. Γράφουν ότι πρέπει να δώσουμε στα παιδιά μας την ελευθερία να είναι ο εαυτός τους στο πλαίσιο της στοργικής αποδοχής — μια αποδοχή που οι ανώριμοι συνομήλικοι τους δεν μπορούν να προσφέρουν, αλλά που εμείς οι ενήλικες μπορούμε και πρέπει να προσφέρουμε.
Η εργασία τους βασίζεται εν μέρει στις πραγματικότητες στον Καναδά και την Αμερική, αλλά πολλά από τα επιχειρήματά τους ισχύουν στον ένα ή τον άλλο βαθμό για τις περισσότερες από τις λεγόμενες δυτικές κοινωνίες, ακόμη και παγκοσμίως. Γράφουν για μια παγκόσμια κουλτούρα συνομήλικων. Ξεκινούν διευκρινίζοντας ότι «Οι γονείς δεν έχουν αλλάξει – δεν έχουν γίνει λιγότερο ικανοί ή λιγότερο αφοσιωμένοι. Η θεμελιώδης φύση των παιδιών επίσης δεν έχει αλλάξει – δεν έχουν γίνει λιγότερο εξαρτημένα ή πιο ανθεκτικά. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η κουλτούρα με την οποία μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Οι δεσμοί των παιδιών με τους γονείς δεν λαμβάνουν πλέον την υποστήριξη που απαιτείται από τον πολιτισμό και την κοινωνία. Ακόμη και οι σχέσεις γονέα-παιδιού που στην αρχή είναι ισχυρές και πλήρως ενθαρρυντικές μπορούν να υπονομευθούν καθώς τα παιδιά μας μεταφέρονται σε έναν κόσμο που δεν εκτιμά ή δεν ενισχύει πλέον τον δεσμό προσκόλλησης….. Δεν είναι έλλειψη αγάπης ή γονικής τεχνογνωσίας αλλά η διάβρωση του πλαισίου προσκόλλησης που καθιστά αναποτελεσματική την ανατροφή των παιδιών μας».
Ένα ακόμη βιβλίο στο οποίο θα αναφερθώ σήμερα είναι ένα από τα αυτό-βιογραφικά βιβλία της Natalie Goldberg, The Great Failure (2009), το οποίο είναι ενημερωμένο από την ταυτότητά της ως συγγραφέα, ως Αμερικανό-Εβραία και ως ασκούμενη και δασκάλα του Ζεν. Σε αυτή την αφήγηση γινόμαστε μάρτυρες του ταξιδιού της όπου ενσωματώνει / ενοποιεί απογοητεύσεις, πληγές και πόνους με την καλοσύνη και την αγάπη. Θίγει πολλές εμπειρίες διαχρονικά και μέχρι το τέλος του βιβλίου έχουμε μέσα από την αφήγησή της επίσης γίνει μάρτυρες της διαδικασίας αντιμετώπισης ζητημάτων σχετικών με την οικογένειά της και τους θανάτους σημαντικών ανθρώπων στη ζωή της, όπως ο βιολογικός της πατέρας και ο Ζεν μέντοράς της. γνωστή πνευματική προσωπικότητα. Η εξάσκηση της συγγραφής και του διαλογισμού την υποστηρίζουν σε αυτό το ταξίδι. Γράφει: Το Ζεν έχει να κάνει με το να βυθιστεί κανείς στο κέντρο της ζωής και του θανάτου. Τίποτα κρυφό, τίποτα δεν μένει χωρίς να αποκαλυφθεί. …….. Πέρασα τη δεκαετία των τριάντα μου καθισμένη ακίνητη. Στην ηλικία που άλλοι επένδυαν την ενέργειά τους στο χτίσιμο σταδιοδρομίας, μου παρουσιάστηκε μια τεράστια ευκαιρία — να γνωρίσω το δικό μου μυαλό και «να αποκτήσω καλοσυνάτη εκτίμηση για όλα τα αισθανόμενα όντα κάθε στιγμή για πάντα». Απαίτησε πολύ δουλειά………, αλλά μου πρόσφερε ένα τεράστιο όραμα για την ανθρώπινη ζωή, τόσο διαφορετικό από αυτό με το οποίο μεγάλωσα».
Η ψυχολογική ωρίμανση περιλαμβάνει την κατανόηση ότι η ανθρώπινη εμπειρία και οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν μπορούν να κατανοηθούν με καθαρά ασπρόμαυρους όρους, κι επιτρέπει την ανάπτυξη, την επούλωση και τη συγχώρεση. Η συγγραφέας μέσω της πρακτικής της και αντιμετωπίζοντας τις αλήθειες της ζωής, φαίνεται ότι έχει φτάσει σε ένα σημείο περισσότερης κατανόησης των υποκείμενων αιτιών των πράξεων των ανθρώπων, των αντιδράσεων τους στις καταστάσεις και των τρόπων ύπαρξης τους στον κόσμο, των κοινωνικών και ιστορικών συνθηκών που τους διαμόρφωσαν, του αντίκτυπου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της διαγενεακής μετάδοσης τραυμάτων. Διαβάζουμε στο βιβλίο της για τη σκληρή και επίπονη δουλειά που απαιτήθηκε από την πλευρά της για να ενοποιήσει / αφομοιώσει φαινομενικά αντιφατικές εμπειρίες και να ξεπεράσει το να βλέπει τον εαυτό της και τους άλλους μέσα από έναν διχοτομικό ασπρόμαυρο φακό. Γράφει: «Ένιωθα σαν να είχα αναλάβει ολόκληρο τον θεσμό της πατρότητας. Όλα είχαν τοποθετηθεί / κτιστεί μέσα σε τσιμέντο, και ήθελα να τα κουνήσω…… Έμαθα κάτι αληθινό και κακό για τον κόσμο. Ραβίνοι, ιερείς, γονείς, αδέρφια, ξαδέρφια, δάσκαλοι — αυτή ήταν καταπίεση, από κοντά και σε προσωπικό επίπεδο. Και ύπουλη — κυβερνούσε αθόρυβα και κατέστρεφε ζωές».
Θα μοιραστώ επίσης ένα ποίημα της Αμερικανίδας ποιήτριας Κινεζικής και Γερμανικής καταγωγής, Kimiko Hahn, το οποίο γράφτηκε κατά την περίοδο του Covid, Things That Are Changed / Πράγματα που έχουν αλλάξει— Μάρτιος 2020:
Μια μπαντάνα. Ένα καρδινάλιο πουλί. Ένα μήλο / Ένα μολύβι Νο. 2 – το μηχανικό μολύβι, τώρα άδειο – φαίνεται πιο ζωντανό
Ένα κουτί οδοντογλυφίδες — τώρα που ψήνω μάφινς (μικρά κέικ) με πίτουρο
Λαστιχένια γάντια: αυτή η διαφήμιση της Playtex «τόσο ευέλικτα που μπορείς να πιάσεις μια δεκάρα».
Προσπάθησα μια φορά και είναι αλήθεια. Ευτυχώς, έχω κίτρινα λαστιχένια γάντια — όπως αυτά που φορούσε η μητέρα. Δεν είχαμε ποτέ πλυντήριο πιάτων. Όχι, αυτή ήταν, το πλυντήριο πιάτων. Ούτε σε αυτή τη ζοφερή κόρη δεν ανατέθηκε η αγγαρεία. Αν και έμαθα στο μάθημα Οικιακής Οικονομίας. να γεμίζω μια λεκάνη με ζεστό νερό και σαπούνι. Να πλένω τα ποτήρια πριν από τα λιπαρά πιάτα, μετά τα ασημικά και τέλος τις κατσαρόλες και τα τηγάνια. Ξέπλυμα. Στέγνωμα στον αέρα (“είναι πιο υγιεινό”). Και το κάνω.
Ψαλίδι: Κόβω υφάσματα για να τα χρησιμοποιήσω ως πετσέτες.. Όταν προσπαθώ να ράψω στην αρχαία Singer (1930;), ο μοχλός για το γόνατο δεν λειτουργεί, οπότε εγκαταλείπω το στρίφωμα. Στη συνέχεια, ράβω στο χέρι ενώ ακούω τις ειδήσεις. Είμαι ευγνώμων για μια γεμάτη μπομπίνα λευκής κλωστής.
Ψαλίδι: όπου κάποτε το χρησιμοποιούσα για να κόψω χαρτί, τώρα το χρησιμοποιώ για τα πάντα. Συμπεριλαμβανομένων των μαλλιών. Ο πατέρας πάντα μας καθοδηγούσε να χρησιμοποιούμε το σωστό είδος ψαλιδιού για την ανάλογη δουλειά —χαρτί, ύφασμα, μαλλιά. Αν είχε ζήσει μέχρι τα ενενήντα του, πώς θα αντιμετώπιζε την τωρινή απομόνωση; Με πολεμική, χωρίς αμφιβολία.
Άδειο γυάλινο βάζο: Σκέφτομαι να καλλιεργήσω φύτρα φασολιών και να ψάξω να παραγγείλω σπόρους.
Η παραγγελία (θα έχει έρθει) μέχρι την 1η Μαΐου.
Τσόφλια αυγών: μήπως θα έπρεπε να ξεκινήσω να μαζεύω τα τσόφλια; Η μητέρα είχε ένα μεγάλο άδειο κουτί γάλακτος δίπλα στο νεροχύτη, όπου πρόσθετε πράγματα. Και τώρα η τηλεόραση αναφέρει ότι επειδή φτιάχνουμε το κάθε γεύμα, ο σωρός μας με τα αποφάγια για λίπασμα είναι τόσο ζωντανός.
Η Ωραία Κοιμωμένη, ναι, εκείνο το κουκούλι—
Ο Μόμπι Ντικ, Η ιστορία του Γκέντζι, Η Άννα Καρένινα — Άφησα την Emily Dickinson: Επιλεγμένα ποιήματα που επιμελήθηκε η Helen Vendler στο γραφείο μου
Σημειωματάριο: 20 Μαρτίου 2020
Μια μαθήτρια στο Elmhurst δεν μπορεί να κοιμηθεί από τις συνεχείς σειρήνες του ασθενοφόρου. Κρατά τραβηγμένα τα στόρια της, αλλά βλέπει στην τηλεόραση τι συμβαίνει ένα τετράγωνο πιο πέρα — πτώματα σε σακούλες με αμάξωμα φορτωμένα σε ένα τεράστιο φορτηγό. Ο κυβερνήτης το ονομάζει αυτό The Apex. Και αργά χθες το βράδυ, η R τηλεφώνησε — “Τα ελικόπτερα αιωρούνται πάνω από το κτίριο!” Θυμάται το βουητό πάνω από το σπίτι μας στο Park Slope στις 9/11. Και μόλις τώρα μαθαίνω ότι θρησκευόμενοι άνθρωποι μόλις λίγα τετράγωνα από αυτήν συγκεντρώνονταν κατά εκατοντάδες, αρνούμενοι την κοινωνική απόσταση. Και είμαι γεμάτη οργή. Ορισμένες κοινότητες έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν drones / ελικόπτερα για να σκορπίσουν τους ανθρώπους. Ο πρόεδρος δηλώνει ότι έχει «απόλυτο έλεγχο». Και είμαι γεμάτη οργή.
Κιάλια: ένα καρδινάλιο πουλί / 102,7°F (39ο Κελσίου) / Αινιγματικό
Ένας γείτονας βγαίνει για να πάρει τη συνταγή μου. Του αφήνω νάρκισσους στη βεράντα. Τα μάζεψα με γάντια.
Τέλος, θα κάνω και μια αναφορά σε ένα Sounds True podcast που ίσως διαλέξετε να ακούσετε με τη Δρ. Melody T. McCloud, μαιευτήρα γυναικολόγο που στον ιατρικό τομέα υποστηρίζει την υγεία των μαύρων γυναικών. Μιλάει για τις υπάρχουσες ανισότητες, τις διακρίσεις, ποιος και τι την ενέπνευσε να γίνει γιατρός και ποιες προκαταλήψεις αντιμετώπισε στον δρόμο της.
Μερικά σημεία που αναφέρθηκαν κατά τη διάρκεια του podcast:
«Νομίζω ότι στον ιατρικό τομέα / χώρο, ακόμη οι γιατροί πρέπει να γνωρίζουν περισσότερο για αυτές τις ανισότητες. Και πλέον έχουν αναφερθεί παντού. Όταν οι Μαύροι φθάνουν στο τμήμα των επειγόντων περιστατικών, ας πούμε ότι έχουν πόνο στο στήθος, ο πόνος τους δεν λαμβάνεται τόσο σοβαρά όσο άλλων ατόμων. Μπορεί να μην τους προσφέρεται η ίδια σύσταση για εργαστηριακές εξετάσεις ή διαδικασίες που πρέπει να γίνουν. Κι αυτό έχει συζητηθεί πολύ στην ιατρική κοινότητα…
Έτσι, όταν ήμουν σε μια μικρή σχολική χοροεσπερίδα, δεν δήλωσα ότι ήθελα να γίνω γιατρός, έβαλα στην πραγματικότητα ότι ήθελα να γίνω μαιευτήρας γυναικολόγος. Και αυτό ήταν ένα μεγάλο βήμα γιατί η καθηγήτριά μου της ιστορίας, θυμάμαι πολύ καθαρά, και πάλι, μιλώντας για πράγματα που λένε οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να αφήσουν αντίκτυπο στο μυαλό σας, θυμάμαι την καθηγήτρια της ιστορίας – Τζόαν Στακς ήταν το όνομά της. Ήταν η καθηγήτρια ιστορίας και η υποδιευθύντρια του καθολικού γυμνασίου μου. Θυμάμαι στο τέλος μιας συνάντησης γονιών και καθηγητών ότι στεκόμουν ακριβώς εκεί με τη μητέρα μου. Είπε στη μητέρα μου, «Βεβαιωθείτε ότι θα κάνει μαθήματα δακτυλογράφησης γιατί οι μαύροι δεν γίνονται γιατροί……
Και μετά υπάρχει το σύνδρομο του καβουριού….. Πρέπει να σε κρατήσω κάτω γιατί πρέπει να ανέβω εγώ. Δεν μπορώ να σας αφήσω να ανεβείτε γιατί όχι, θα σέρνομαι από πάνω σας καβούρια μέσα στο βαρέλι. Και αυτό μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε δημογραφική ομάδα, πραγματικά».
