The inherent right to be and to become

Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της, Το Σπίτι του Πατέρα μου η Sylvia Fraser, Καναδή συγγραφέας, δημοσιογράφος και μια από τις πρώτες επιζώσες που έσπασε τη σιωπή στην δεκαετία του 80, έγραφε το 1987 ότι «αν και πολλοί φίλοι μου ανησυχούσαν ότι το βιβλίο μου θα μπορούσε να αποδειχθεί μια πράξη επαγγελματικής αυτοκτονίας, αντίθετα βοήθησε να ανοίξουν οι  πύλες της αποκάλυψης από άλλους επιζώντες, αναγκάζοντας το κοινό να συνειδητοποιήσει μια τρομακτική αλήθεια: η σεξουαλική κακοποίηση ήταν ενδημική στην κοινωνία μας, ανεξαρτήτως πλούτου, εκπαίδευσης, θρησκείας και κοινωνικής θέσης»

Στο  ίδιο βιβλίο η Fraser έγραψε « Εγώ απλά είχα πιάσει ένα υπόγειο ρεύμα στο συλλογικό ασυνείδητο της κουλτούρας μας,  καθώς αυτό διογκώθηκε κι έγινε ένα κύμα, σαρώνοντας δεκαετίες από ψευδαισθήσεις σχετικά με την ιερότητα της οικογένειας και την ασφάλεια των παιδιών σε συνηθισμένα σπίτια σε συνηθισμένους δρόμους. Όπως ανακαλύψαμε κατά τις επόμενες δεκαετίες, δεν ήταν μόνο οι κόρες των μεθυσμένων και των ‘άχρηστων’ – που ήταν σε κίνδυνο , αλλά και οι κόρες των ιατρών και των δικηγόρων. Και δεν ήταν μόνο τα κορίτσια αλλά και τα αγόρια, και οι θύτες δεν ήταν μόνο οι διεστραμμένοι που παραμόνευαν στα πάρκα, αλλά και πρόσωπα που ήταν επιφορτισμένα με την ευθύνη να βοηθήσουν αυτούς που είχαν προβλήματα – οι σύμβουλοι, οι ιερωμένοι και οι παπάδες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων με τις μεγαλύτερες ευκαιρίες – όπως οι προπονητές του χόκεϊ και οι αρχηγοί των προσκόπων και οι δάσκαλοι. Και δεν ήταν μόνο μεμονωμένα άτομα, αλλά και ομάδες παιδόφιλων που θυματοποιούσαν τις πιο ευπαθείς ομάδες, όπως τα άτομα με αναπηρία και τα παιδιά σε αναμορφωτήρια, και δεν ήταν υπεύθυνοι μόνο οι παιδόφιλοι, αλλά και όσοι βρίσκονταν στην εξουσία και τους κάλυπταν – οι διευθυντές και οι πολιτικοί και οι αρχιεπίσκοποι »  Sylvia Fraser (2010-09-30)

final (3)

Κίτρινη μπογιά 

Motherland by Natalie Merchant

Πες μου τι έχεις δει
Την  λαγνεία και την φιλαργυρία
Την απύθμενη, την σπηλαιώδη απληστία …….
Μητρική γη  αγκάλιασε με
Κλείσε μου τα μάτια
Νανούρισε με να κοιμηθώ
Κράτησε με ασφαλή
Ξάπλωσε μαζί μου
Μείνε δίπλα μου
Μην φύγεις  

http://www.youtube.com/watch?v=RRVh6NoC54U

http://www.youtube.com/watch?v=ZBiVd8SxCkc   Natalie Merchant performing live at the Perkins School for the Blind Possibilities Gala on May 7, 2009

Εικαστικές αφηγήσεις τραυμάτων

 ‘Η πλήρης συνειδητοποίηση των τραυματικών εμπειριών τους, συχνά θα ταράξει την κοσμοθεωρία των επιζώντων και την άποψή τους για την ανθρωπότητα’ (Alison Miller, 2010)

Η διαδικασία της αλλαγής και της συναισθηματικής εξέλιξης σημαίνει ότι πρέπει κανείς να εγκαταλείψει  πολλές παλιές πεποιθήσεις,  ψευδαισθήσεις και τρόπους ύπαρξης και συχνά να σπάσει  δεσμούς με ανθρώπους στη ζωή του. Οι επιζώντες μπορεί επίσης να χάσουν την πίστη και την εμπιστοσύνη τους στους ανθρώπους, στον  Θεό ή σε άλλες θρησκευτικές μορφές, και  η πεποίθησή τους ότι ο κόσμος είναι ένα ασφαλές και εύρυθμο μέρος συνήθως γκρεμίζεται. Καθώς οι  επιζώντες προχωρούν, αναπόφευκτα θα έρθουν σε σύγκρουση με ανθρώπους στη ζωή τους, επειδή η δυναμική των σχέσεων τους θα αλλάξει καθώς θα αρχίσουν να θέτουν υγιή όρια και καθώς  θα μειώνονται  τα μη υγιή επίπεδα ανοχής στις παρεμβάσεις,  στην εκμετάλλευση, στην παραβίαση  και  στην επιθετικότητα των άλλων. Ωστόσο, η αναγκαία διαδικασία της καταστροφής των παλιών γεφυρών είναι επώδυνη και χρειάζεται οι επιζώντες να  αποδεχτούν και να θρηνήσουν αυτή την απώλεια, αλλά συχνά είναι ένα αναπόφευκτο κομμάτι του ταξιδιού προς την επούλωση και επιτρέπει την αύξηση της ασφάλειας, της ελευθερίας και της επιλογής.

Inhumanity and betrayal

Inhumanity and betrayal

I tell because I know,

I tell you because I will not be silent,

I tell you because I will not be silenced

(Part of Yarrow Morgan’s poem in Bass and Thornton’s anthology of survivor stories, I Never Told Anyone)