Η μετάφραση έχει ολοκληρωθεί
Λίγα περισσότερα σχετικά με το ανήκειν…
Στο βιβλίο The Myth of Normal, ο Δρ Mate Gabor γράφει: «Μια κοινωνία που αποτυγχάνει να εκτιμήσει την σημασία της κοινότητας – την ανάγκη μας να ανήκουμε, να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον και να νιώθουμε φροντίδα να ρέει προς το μέρος μας – είναι μια κοινωνία που απομακρύνεται από την ουσία του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Δεν μπορεί παρά να επέλθει παθολογία. Η αναφορά σε αυτό δεν είναι ηθικός ισχυρισμός αλλά αντικειμενική εκτίμηση. «Όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να χάνουν την αίσθηση του νοήματος και αποσυνδέονται, από εκεί προέρχεται η ασθένεια, εκεί συμβαίνει η κατάρρευση της υγείας μας — της ψυχικής, της σωματικής, της κοινωνικής υγείας—» [Dr Bruce Perry]….. «Μια λογική / ψυχικά υγιής κουλτούρα, ο Bruce κι εγώ συμφωνούμε, θα είχε την ψυχοκοινωνική ένταξη τόσο ως στόχο όσο και ως κανόνα. Η αυθεντικότητα και η προσκόλληση [το ανήκειν] θα έπαυαν να είναι σε σύγκρουση: δεν θα υπήρχε θεμελιώδης ένταση μεταξύ του να ανήκεις και να είσαι ο εαυτός σου…»
«…. μια ολοκληρωμένη / ενοποιημένη έννοια του πώς ένας εαυτός θα μπορούσε να συνδυάσει το εγώ και το εμείς με την έννοια του πληθυντικού ρήματος ενός συνόλου, ολοκληρωμένου εαυτού, ενός MWe. Αυτό που είμαστε αποτελείται από το εγώ και το εμείς, μια πολλαπλότητα. Και το ποιοι είμαστε συνεχώς αναδύεται….» Από το βιβλίο Aware του Dr Daniel J Siegel
«Τα προβληματικά μέρη / τόποι συχνά κοιτούν προς τους συγγραφείς με την ελπίδα ότι η φαντασία μπορεί να δει πέρα από τους διαχωρισμούς που επιβάλλουν οι ιδεολογίες. Η δουλειά του συγγραφέα, τελικά, είναι να διαλύσει την ίδια την έννοια του Άλλου δείχνοντας πώς οι πληγές σου ανήκουν σε μένα, όπως και οι ελπίδες μου σε σένα». Από το βιβλίο The Half Known Life του Pico Iyer
«Η αισθητηριακή επίγνωση ενισχύει το αίσθημα ότι «είμαστε ανάμεσα σε άλλους», ότι ανήκουμε σε ένα μέρος (Reeve, 2011). Όταν ο νους μας είναι «αλλού», είμαστε πιο απομακρυσμένοι, μη ντόπιοι και πιο μπερδεμένοι. Έχουμε περισσότερες πιθανότητες να χάσουμε την αίσθηση του πλαισίου…… «Με πλέγματα σχέσεων να διαλύονται στην κοινωνία μας, βλέπουμε όλο και περισσότερους ανθρώπους να ζουν και να αγωνίζονται μόνοι. και τώρα ο ίδιος ο ιστός της ζωής διαλύεται» (Totton, 2011, σελ. 36). Οι καλύτερες ιδέες μας έρχονται όταν βρισκόμαστε σε ροή – όταν πλένουμε ή περπατάμε – κινητοποιούμε, μεταβολίζουμε, αισθανόμαστε και συνδέουμε / συνδεόμαστε. Στη φύση, το νερό που δεν ρέει μένει στάσιμο. είναι το ίδιο με το σώμα μας όταν δεν κινούμαστε…». (Dale and Peyton, 2019.) Από το βιβλίο What is Normal? Confer Books
Η σημερινή ανάρτηση περιλαμβάνει κάποια ακόμη αποσπάσματα που σχετίζονται με το ανήκειν από την πιο προσωπική μου γραφή, με την οποία καταπιάστηκα κυρίως, όπως ανέφερα, από το 2016 έως το 2018, ίσως το 2019. Έχω επίσης επιλέξει ιδέες / αποσπάσματα από πράγματα που έχω διαβάσει ή διαβάζω αυτήν τη στιγμή που σχετίζονται κατά κάποιο τρόπο με το θέμα του ανήκειν και που ίσως αξίζει να συλλογιστούμε ή να εξερευνήσουμε περαιτέρω.
Η βιβλιογραφία που σχετίζεται με το ανήκειν είναι ευρεία και θεωρητικά ποικίλη, και οι ερευνητές και συγγραφείς εξετάζουν το θέμα από πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες. Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που προάγουν το ανήκειν, όπως το περιβάλλον, το αίσθημα ασφάλειας και η ποιότητα και η φύση της επαφής με τους άλλους, τα επίπεδα συμμετοχής, οι δυνατότητες διαμονής και στέγασης, ο τόπος, η συναισθηματική προσκόλληση, ο σεβασμός και κατά πόσο θεωρούνται οι άνθρωποι άξιοι ή ίσοι. και ούτω καθεξής. Ανατρέχοντας στη βιβλιογραφία φαίνεται να υπάρχει μια γενική συμφωνία σχετικά με το ότι το να ανήκεις είναι μια θεμελιώδης ανθρώπινη ανάγκη που όλοι οι άνθρωποι επιδιώκουν να ικανοποιήσουν. Υποστηρίζεται ότι η αίσθηση του ανήκειν, που είναι η αίσθηση σύνδεσης με κοινωνικές ομάδες, φυσικούς χώρους και ατομικές και συλλογικές εμπειρίες, είναι μια θεμελιώδης ανθρώπινη ανάγκη που προβλέπει πολλά ψυχικά, σωματικά, συμπεριφορικά και κοινωνικοοικονομικά αποτελέσματα.
.Μερικά άρθρα επικεντρώνονται στα τέσσερα επίπεδα του ανήκειν, το οικείο, το προσωπικό, το κοινωνικό και το δημόσιο, και άλλα διερευνούν βασικούς πυλώνες του ανήκειν, που είναι να νιώθει κανείς ευπρόσδεκτος, γνωστός / ορατός, συμπεριλαμβανόμενος, υποστηριζόμενος και συνδεδεμένος. Επίσης, έχει βρεθεί μια ισχυρή θετική συσχέτιση μεταξύ της αίσθησης του ανήκειν και της νοηματοδότησης στη ζωή μας. Υπάρχει ίσως λιγότερη συμφωνία σχετικά με το πώς πρέπει να ερευνηθεί ή να μετρηθεί και τους τρόπους ικανοποίησης του ανήκειν. Κάποια ποιοτική έρευνα έχει διεξαχθεί που συνοψίζει τις υπάρχουσες προσεγγίσεις σε μια προσπάθεια να οριστεί ένα πιο ολοκληρωμένο πλαίσιο για την κατανόηση και τη μελέτη του ανήκειν.
Αποσπάσματα από την πιο προσωπική γραφή μου:
“Η σωτηρία της ψυχής / είναι πολύ μεγάλο πράγμα / σαν ταξιδάκι αναψυχής / μ’ ένα κρυμμένο τραύμα” Λίνα Νικολακοπούλου
«…….Αυτή η υπόγεια ανησυχία σε σχέση με τα πλαίσια ή τους τόπους μπορεί να είχε προέλθει από το ότι δεν είχα φωλιάσει με ασφάλεια στην παιδική ηλικία, την απομάκρυνση μου από τις πιο βαθιές μου επιθυμίες, τα πολλά κοινωνικοοικονομικά και πολιτιστικά νήματα που επηρεάζουν τη ζωή μας, ένα ταξιδιάρικο πνεύμα ή απλώς μια επιθυμία να γνωρίσω περισσότερο τον κόσμο. Αν χρησιμοποιήσω ψυχολογική ορολογία, θα μπορούσε επίσης να πω ότι αντικατοπτρίζει εξόριστες πτυχές του εαυτού που εξωτερικεύονται μέσω της επιθυμίας για κίνηση ή φυγή. Μερικοί έχουν προτείνει ότι το δώρο αυτής της ανησυχίας είναι ότι ρίχνει φως στην εμπειρία μας ή τις περιστάσεις, τους τρόπους και τις συνήθειές μας και οτιδήποτε μπορεί να μην είναι βέλτιστο ή να λείπει από το περιβάλλον μας. Υπό κάποια έννοια, η ανησυχία έχει τη δυνατότητα να υπονομεύσει τα μέρη όπου μπορεί να δυσκολευόμαστε ή να μας επισημάνει το μη αληθινό ανήκειν. Η ανησυχία αυτή, αν ξέρουμε πώς να την αποκρυπτογραφήσουμε, μπορεί να μας αποκαλύψει ότι εκείνα τα μέρη που έμοιαζαν να μας φιλοξενούν μπορεί στην πραγματικότητα να μας ανάγκασαν να αφαιρέσουμε κομμάτια του εαυτού μας για να γίνουμε αποδεκτοί – να σμιλεύσουμε τους εαυτούς μας σε σχήματα που διευκόλυναν την προσαρμογή. Η ανησυχία αυτού του είδους έχει τη δύναμη να μας σπρώξει να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά σε περιβάλλοντα και μέρη. Αυτές οι διαδικασίες δεν είναι απαραίτητα συνειδητές, γιατί τότε θα ήταν ευκολότερο να διακρίνει κανείς και να διαταράσσει.
Στο παρελθόν συνήθιζα να εκπληρώνω την ανάγκη να φεύγω, να ταξιδεύω για αλλού, έστω και για μία ή δύο εβδομάδες, όποτε το επέτρεπαν χρόνος και χρήματα. Το να ζω σε ένα μικρό νησί, παρά τη γραφική ομορφιά και τη γαλήνη του, μερικές φορές έκανε την επιθυμία να κάνω ένα διάλειμμα και να δω νέα μέρη, έστω και για λίγο, επιτακτική. Όμως γνώριμες αφηγήσεις, παλιά μοτίβα και δυναμικές εκτυλίσσονταν συχνά στα νέα πλαίσια και τους νέους τόπους, αλλά δεν ήταν πάντοτε ορατά γιατί σε αυτά τα νέα μέρη χανόμουν στο νέο και στην ομορφιά των μικρών λεπτομερειών, όπως το χρώμα που ξεφλούδιζε σε μια Μεσαιωνική πόρτα στη Μάλτα, η παλιά πατίνα του χρόνου σε έναν τοίχο της Βουδαπέστης, τα ασβεστωμένα σπίτια ανθρώπινων διαστάσεων στα νησιά των Κυκλάδων, η έντονη γλυκύτητα του λουκουμιού που σχεδόν πονά το λαιμό στην Κωνσταντινούπολη, η ψευδαίσθηση ησυχίας στους ελαιώνες της Μεσογείου τα καλοκαιρινά απογεύματα που ανέσυραν μια αόριστη φευγαλέα γνώση της Μεσογειακής μου προέλευσης, μια μεγάλη συλλογή από κάκτους σε μια ξύλινη κυπριακή βεράντα που μου θύμισε μια σκηνή από την ταινία της Freda Kahlo, νόστιμο κέικ και τσάι σε παλιά φλιτζάνια πορσελάνης σε γραφικά καφέ σε κήπους της Αγγλίας…..
Όπως πολλοί, είχα ξεχάσει ότι εγώ, όπως κάθε άλλο ζωντανό πλάσμα, ανήκα εγγενώς στον κόσμο, ανεξάρτητα από τις απόψεις των άλλων περί συμπεριληπτικότητας απλώς και μόνο επειδή ήμουν μια ζωντανή ίνα του Σύμπαντος. Προσπερνούσα πληροφορίες, τις έδιωχνα σαν μύγες, εστίαζα στα θετικά. Συνέχισα να κινούμαι. Αγκάλιαζα όλες τις νέες εμπειρίες κι όλη την ομορφιά του κόσμου, τη φυσική και την καμωμένη από ανθρώπινα χέρια: τις παλιές επιτυχίες στο juke box σε μια μικρή ταβέρνα στο χωριό μιας φίλης στην εφηβεία, τα ευαίσθητα κυκλάμινα που ξεπρόβαλαν μέσα από τις ρωγμές ενός πέτρινου τοίχου σε μια από τις βυζαντινές εκκλησίες στη Μονεμβασιά, το οροπέδιο πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας που συνδέεται με την άκρη της χερσονήσου της Πελοποννήσου με ένα μονοπάτι 200 μέτρων, τη διάβαση του φαραγγιού της Σαμαριάς που χωρίζει την τοπογραφία στα δύο. Είχαμε καταλήξει στη μέση του πουθενά και εν αγνοία μας είχαμε στήσει τη σκηνή μας στη μέση ενός οικισμού τσιγγάνων. Σε μια άλλη κρητική νότια παραλία τα σκεπάσματα της σκηνής και τα πράγματα θα είχαν πετάξει από τον άνεμο που κουβαλούσε σκόνη και ζέστη από την Αφρική, αν δεν ήμουν ξύπνια ακούγοντας τους ανήσυχους ήχους της φύσης. Δεν είχα πει σε φίλους πού βρισκόμουν εκείνο το καλοκαίρι, αλλά μια σχολική φίλη και ο φίλος της μας είχαν βρει στη μέση του πουθενά. Εκείνη τη συγκεκριμένη νύχτα ο καυτός άνεμος ήταν αποπνικτικός κι είχα βγει από τη σκηνή για να κοιτάξω τον ουρανό και να αναπνεύσω την αίσθηση του άπειρου χώρου……
Σε ένα κοντινό νησί αγόρασα μια πλάκα από λαξευμένο μάρμαρο. Ο έμπορος ισχυρίστηκε ότι ήταν ένα αυθεντικό κομμάτι από τον Άγιο Νικόλαο, τη μεγαλοπρεπή εκκλησία του νησιού που ζω. Στις αμμουδιές της Νάξου ξαναδιάβασα τον μύθο της Αριάδνης και του Θησέα. Σε αυτή την εκδοχή του μύθου η Αριάδνη είχε εγκαταλειφθεί στο νησί από τον Θησέα, ο οποίος αρχικά ήταν το κίνητρο για να εγκαταλείψει την πατριαρχία και να αφήσει πίσω τους παλιούς τρόπους του Βασιλιά Μίνωα και τον υπάκουο ρόλο της κόρης και της πριγκίπισσας. Ο λαβύρινθος είναι επίσης μια μεταφορά για τη μήτρα, και ως εκ τούτου, θα μπορούσε επίσης να σημαίνει τη διαδικασία γέννησης και αναγέννησης καθώς ταξιδεύουμε προς τη δική μας ιδιαίτερη ουσία…….
Παρκάραμε το αυτοκίνητό μας στο γραφικό μεσαιωνικό λιμάνι και τρέξαμε να βρούμε καταφύγιο σε ένα από τα ανακαινισμένα παραθαλάσσια καφέ. Μόλις σταμάτησε η βροχή, περπατήσαμε για λίγο στη φρεσκοπλυμένη πόλη…… Η πόλη ήταν σαν ένα παλιό καλοκαιρινό φόρεμα που είχε μικρύνει. Την ένιωθα οικεία και ξένη, ελκυστική και αδιάφορη – μια απομάκρυνση είχε λάβει χώρα με το πέρασμα του χρόνου. Αναρωτήθηκα αν περιείχε ίχνη πατρίδας, αν η πατρίδα είναι απλώς γεγονός και όχι κάτι προς διαπραγμάτευση. Αναρωτήθηκα πώς θα μπορούσε να νιώθει κανείς ριζωμένος, τι αίσθηση θα είχε το ανήκειν, για την αναγκαιότητα ή μη μιας συγκεκριμένης πατρίδας κι αν ίσως ήταν μια υπερεκτιμημένη κατασκευή λόγου. Η Βιρτζίνια Γουλφ γράφει «Είμαι ριζωμένη, αλλά ρέω». Ναι, θα ήθελα να νιώθω ριζωμένη και συνάμα να βρίσκομαι σε ροή και κίνηση….
Χρησιμοποίησα τη γραφή για να εξερευνήσω πώς ο παλιός μας προγραμματισμός και οι σχεσιακές εμπειρίες είχαν επηρεάσει την κοσμοθεωρία μου και την αίσθηση του ανήκειν, αλλά το βαθύτερο νήμα μου διέφευγε. Είχα γνωστική επίγνωση ότι όλη η εμπειρία μας είναι στενά συνυφασμένη και βρίσκεται σε μια δυναμική αλληλεπίδραση, αλλά δεν μπορούσα να κρατήσω ολόκληρη την εικόνα στο συνειδητό μυαλό μου γιατί θα απαιτούσε τη δυνατότητα να σχηματίσω με τη φαντασία μου μια καθαρή εικόνα ενός πολυσύνθετου πλέγματος της πολιτικής και της λειτουργίας του κόσμου, της θέσης μου σε αυτόν, παλιά τραύματα και τωρινές συνθήκες, αφηγήσεις και εμπειρίες, πρόσφατες απώλειες και μη επεξεργασμένη παλιά θλίψη, δυναμικές σχέσεων και τόσα πολλά ακόμη. Δεν ήμουν ακόμη εκεί, κι έτσι κι αλλιώς, το σύνολο δεν είναι ποτέ πλήρως ορατό σε κανέναν….»
******************************************************************************************
Προτείνω επίσης ένα απίστευτα όμορφο εικονογραφημένο βιβλίο The Arrival / Η Άφιξη του πολυβραβευμένου καλλιτέχνη από την Αυστραλία, Shaun Tan. Είναι το είδος του βιβλίου στο οποίο μπορεί κανείς να επιστρέφει ξανά και ξανά. Δεν έχει κείμενο και αφορά ένα θέμα που έχω στην καρδιά μου, τη μετανάστευση και την πολυπολιτισμικότητα, την υπέρβαση των δυσκολιών και τη συμβίωση, το πνεύμα των μεταναστών και τις ιστορίες τραύματος και ανθεκτικότητας. Στο πολύ σύντομο βίντεο: Μετανάστευση και Πολυπολιτισμικότητα στη διεύθυνση: https://www.youtube.com/watch?v=uad6G06yvpo, ο Tan μιλάει για το βιβλίο και σε κάποιο σημεία λέει: «Όλοι όσοι είναι στην πόλη [στο βιβλίο] έχουν κάποιο βαθμό τραυματισμού…» Το βιβλίο έχει ανεβαστεί στο YouTube.
*******************************************************************************************
Και κάτι λίγο διαφορετικό
Finally, I have also included a link to a recent Being Well podcast [https://www.rickhanson.net/being-well-podcast-metabolism-brain-energy-and-mental-health-with-dr-chris-palmer/] during which Forrest Hanson and Dr. Chris Palmer, assistant professor of psychiatry at Harvard Medical School, discuss how Dr. Palmer’s personal experiences and early circumstances have influenced his work, his interesting brain energy theory as a response to treating resistant conditions, the difference between mental states vs. mental disorders, and the problems with the current diagnostic criteria. Palmer defines metabolism and the role of mitochondria and their connection to mental and physical health, talks about how medications, diet, adversity, stress and emotions can affect metabolism. They explore ketogenic diets, mycophogy, mitochondrial biogenesis and the importance of education and support around ketosis for medical conditions, and how meditation, sleep and light exposure, love, connection, a sense of purpose and a sense of safety are prerequisites for healing or recovery. Their analysis takes a more holistic view that looks at the bigger puzzle and reveals the connection between stress responses, trauma, hormones, neurotransmitters, inflammation, mitochondria, metabolism, genetics, circumstances and diet.
