Οι ιστορικές δυνάμεις και γεγονότα που μας διαμορφώνουν
«Στον 21ο αιώνα, αντιμετωπίζουμε ένα τεράστιο πλήθος πιεστικών προκλήσεων, πολλές από τις οποίες στην πηγή τους έχουν θαμμένα συλλογικά τραύματα, σε όλους τους πολιτισμούς, καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας και των γενεών». Thomas Hubl
«Το τραύμα υπάρχει και στη συλλογική σφαίρα, επηρεάζοντας ολόκληρα έθνη και λαούς σε διαφορετικές στιγμές της ιστορίας». Gabor και Daniel Maté
«Το να πάρουμε παιδιά από τις οικογένειές τους και τις χώρες τους ήταν κακοποίηση. Το να τους αφαιρέσουμε την ταυτότητά τους ήταν κακοποίηση. Το να τους ξεχάσεις και να τους αρνηθείς την απώλεια τους ήταν κακοποίηση… Λίγες τραγωδίες μπορούν να συγκριθούν με αυτό». Margaret Humphreys
«Το να κάνεις έναν τραυματισμό ορατό και να τον δημοσιοποιήσεις είναι συχνά το πρώτο βήμα για την αποκατάστασή του και η πολιτική αλλαγή συχνά ακολουθεί τον πολιτισμό, καθώς αυτό που έγινε ανεκτό θεωρείται ανυπόφορο ή αυτό που αγνοήθηκε γίνεται προφανές». Rebecca Solnit
Η σημερινή ανάρτηση αφορά συλλογικά και ιστορικά τραύματα. Συμπεριλαμβάνω επίσης ένα νέο σχέδιο κι ένα απόσπασμα από κάτι που είχα αναρτήσει στις 19 Απριλίου 2015 σχετικά με το ιστορικό τραύμα, τη σιωπή γύρω από αυτό και τον αντίκτυπό αυτών των γεγονότων στις μελλοντικές γενιές. Κατά κάποιον τρόπο είναι σαν να κάνω κύκλο και να επανέρχομαι στα ίδια θέματα…
Το ιστορικό / συλλογικό τραύμα είναι ο ωκεανός στον οποίο κολυμπάμε όλοι κι ο αέρας που αναπνέουμε είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι. Είναι το νήμα που μας ενώνει όλους και που μπλέκεται με τα προσωπικά μας τραύματα. Επηρεάζει εμάς και τους γύρω μας, και είναι συνυφασμένο με αυτές τις άλλες πιο προσωπικές πληγές, που έτσι κι αλλιώς καθορίζονται από τα ευρύτερα περιβάλλοντα στα οποία ζούμε και με τα οποία αλληλεπιδρούμε. Ο Gilan Hirschberger ορίζει το συλλογικό τραύμα ως ένα κατακλυσμικό γεγονός που συντρίβει τον βασικό ιστό της κοινωνίας. Εκτός από τη φρικτή απώλεια ζωής, το συλλογικό τραύμα είναι επίσης μια κρίση νοήματος. Στη σχετική βιβλιογραφία γύρω από το συλλογικό τραύμα υποστηρίζεται ότι ένα συλλογικό τραύμα μετατρέπεται σε συλλογική μνήμη και στη συνέχεια γίνεται ένα σύστημα νοήματος που έχει τη δυνατότητα να βοηθήσει τις ομάδες να επαναπροσδιορίσουν ποιοι είναι. Τόσο για τα θύματα όσο και για τους θύτες, η απόκτηση νοήματος από το τραύμα είναι μια συνεχής διαδικασία και μια συνεχή διαπραγμάτευση εντός ομάδων και μεταξύ ομάδων.
Για τα θύματα, η μνήμη του τραύματος μπορεί να είναι προσαρμοστική για την ομαδική επιβίωση, αλλά μπορεί επίσης να είναι μια υπενθύμιση υπαρξιακής απειλής. Ανεπεξέργαστο και μη μεταβολισμένο αυτό το τραύμα είναι σαν μυστικά θαμμένα στην άμμο. Θα εκδηλωθεί ως ασθένεια, δυσλειτουργία, συναισθηματικό πόνο, χαμένες ευκαιρίες, μέχρι να πραγματοποιηθεί ο απολογισμός και η επούλωση. Απαιτεί επίσης την οικοδόμηση ενός νέου συλλογικού εαυτού. Για τους δράστες, η μνήμη του τραύματος αποτελεί απειλή για την ομαδική / συλλογική τους ταυτότητα, που μπορεί να αντιμετωπιστεί είτε με την αποδοχή της ευθύνης είτε με την άρνηση της ιστορίας, την ελαχιστοποίηση της υπαιτιότητας για τα γεγονότα, τη μετατροπή της μνήμης των γεγονότων. Η ασυμφωνία μεταξύ των ιστορικών εγκλημάτων και της ανάγκης να διατηρηθεί μια θετική εικόνα της ομάδας μπορεί να επιλυθεί είτε με το να μην ταυτίζεται κανείς πλέον με την ομάδα του είτε με τη δημιουργία μιας νέας ομαδικής αφήγησης που αναγνωρίζει το έγκλημα που διαπράχθηκε, ενώ προσπαθεί να επανορθώσει.
Ο Albert Bandura, ο οποίος ανέπτυξε την έννοια της ηθικής βούλησης / moral agency, η οποία εκδηλώνεται τόσο με τη δύναμη να αποφεύγει κανείς να συμπεριφέρεται απάνθρωπα όσο και με την προληπτική δύναμη να συμπεριφέρεται ανθρώπινα, προτείνει ότι για όσους έχουν διαπράξει παραβιάσεις εναντίον μιας ομάδας ή κοινότητας και προκειμένου να αποδεχθούν την ευθύνη είναι απαραίτητο να ενεργοποιηθούν οι μηχανισμοί αυτορρύθμισης που διέπουν την ηθική συμπεριφορά. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί ψυχοκοινωνικοί ελιγμοί με τους οποίους μπορεί να συμβεί το αντίθετο, που το ορίζει ως ηθική αποδέσμευση. Η ηθική αποδέσμευση μπορεί να επικεντρωθεί στη γνωστική αναδιάρθρωση της απάνθρωπης συμπεριφοράς σε θετική με ηθική δικαιολογία, με την απόρριψη της προσωπικής ηθικής βούλησης με την μετατόπιση της ευθύνης, με την εξυγίανση της γλώσσας, με την αδιαφορία ή την ελαχιστοποίηση των βλαβερών επιπτώσεων των πράξεών, με την απανθρωποποίηση των θυμάτων, κ.λ.π. Ο Bandura γράφει ότι «Πολλές απάνθρωπες πράξεις διαπράττονται μέσω ενός υποστηρικτικού δικτύου νόμιμων επιχειρήσεων / δράσεων που διευθύνονται από κατά τα άλλα ευγενικά άτομα που συμβάλλουν σε καταστροφικές δραστηριότητες με αποκομμένη υποδιαίρεση λειτουργιών και διάχυση ευθύνης. Δεδομένων των πολλών μηχανισμών που εμπλέκονται στην αποδέσμευση του ηθικού ελέγχου, η πολιτισμένη ζωή απαιτεί, εκτός από τα ανθρώπινα προσωπικά πρότυπα, διασφαλίσεις ενσωματωμένες σε κοινωνικά συστήματα που υποστηρίζουν τη συμπονετική συμπεριφορά και αποκηρύσσουν τη σκληρότητα» (Bandura A. (1999), Moral disengagement in the perpetration of inhumanities, Personality and Social Psychology Review, 3(3), 193–209. / SAGE).
Η δημόσια αναγνώριση και συζήτηση γύρω από γεγονότα που έχουν τραυματίσει κοινότητες και λαούς επιτρέπουν στους ανθρώπους να επεξεργαστούν και να κατανοήσουν αυτό που συνέβη και ανοίγει χώρο για επούλωση. Επίσης παρεμβαίνει ή διακόπτει αφηγήσεις και διαδικασίες ηθικής αποδέσμευσης. Υπάρχει η ελπίδα μέσω αυτής της διαδικασίας και του διαλόγου να μην μεταβιβαστεί το τραύμα στους γύρω μας και στις νεότερες γενιές. Σε ένα talk show ο ηθοποιός Γιάννης Μπέζος σημείωσε πρόσφατα ότι, για παράδειγμα, εδώ στην Ελλάδα δεν έχει γίνει ακόμη δημόσια συζήτηση ή αξιολόγηση του αντίκτυπου που είχε η επταετής δικτατορία στην εξέλιξη της κοινωνίας μας, του εκπαιδευτικού μας συστήματος και πολιτισμού, και πώς η κληρονομιά εκείνων των χρόνων έχει καταπνίξει την ανάπτυξη και την ωριμότητα σε πολλούς τομείς. Τα καταπιεστικά καθεστώτα δημιουργούν φόβο ελεύθερης έκφρασης απόψεων. Οι άνθρωποι στην Ελλάδα σε διάφορες ιστορικές εποχές τιμωρήθηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν για τις πεποιθήσεις και τις απόψεις τους. Αυτός ο φόβος, έστω και ανείπωτος, μεταβιβάζεται από τη μια γενιά στην άλλη, δημιουργώντας ένα συγκεκριμένο είδος φοβισμένου πολίτη, εμποδίζοντας την ελεύθερη έκφραση και δημιουργία και την πρόοδο γενικότερα. Καταλήγουμε, όπως ανέφερε ο Γιάννης Μπέζος, οι άνθρωποι να φοβούνται κάθε είδους πράγματα όπως τα μικρόφωνα, να είναι ορατοί, να μιλάνε δημόσια, κ.λ.π. Οι δημόσιες συζητήσεις αφαιρούν το πέπλο της μυστικότητας και απελευθερώνουν ενέργεια για αλλαγή και καλύτερους τρόπους ζωής και συνύπαρξης.
Η ανάγκη να γράψω γι’ αυτά τα θέματα σήμερα προέκυψε εν μέρει καθώς διάβαζα για τη συγγνώμη προς τους αυτόχθονες πληθυσμούς του Καναδά από τον Πάπα Φραγκίσκο [https://www.youtube.com/watch?v=Zf_8O-p7ZxA]. Σε σχέση με αυτό το ιστορικό τραύμα στο νέο του βιβλίο, The Myth of Normal, ο Gabor Mate και ο γιος του, γράφουν: «… το τραύμα υπάρχει και στη συλλογική σφαίρα, επηρεάζοντας ολόκληρα έθνη και λαούς σε διαφορετικές στιγμές της ιστορίας. Μέχρι σήμερα ορισμένες ομάδες το υπομένουν με δυσανάλογη αναλογία, όπως οι αυτόχθονες του Καναδά. Η πολυγενεακή στέρηση και η δίωξή τους στα χέρια της αποικιοκρατίας και ιδιαίτερα η εκατονταετή αγωνία των παιδιών τους, που απήχθησαν από τις οικογένειές τους και μεγάλωσαν σε εκκλησιαστικά σχολεία όπου η σωματική, σεξουαλική και συναισθηματική κακοποίηση ήταν αχαλίνωτη, τους άφησε με τις τραγικές κληρονομιές του εθισμού, των ψυχικών και σωματικών ασθενειών, της αυτοκτονίας και της συνεχιζόμενης μετάδοσης τραύματος στις νέες γενιές….. Σχεδόν το 30 τοις εκατό του πληθυσμού των φυλακών σε αυτή τη χώρα αποτελείται από αυτόχθονες πληθυσμούς, οι οποίοι δεν αποτελούν περισσότερο από το 5 τοις εκατό του γενικού πληθυσμού . …., οι κληρονόμοι και φορείς μιας τοξικής αποικιακής κληρονομιάς εξόντωσης και εκδίωξης….”
O Maté συνεχίζει η περίοδος είναι γνωστή ως «The Sixties Scoop / H Μεγάλη Κερδοσκοπεία ή Κουτάλα της Δεκαετίας του 60»», όταν το Καναδικό σύστημα πρόνοιας των παιδιών απήγαγε χιλιάδες παιδιά των Πρώτων Εθνών από τα σπίτια τους και τα τοποθέτησε σε οικογένειες που δεν ήταν αυτόχθονες. φρικιαστικές καταστάσεις διαβίωσης στους καταυλισμούς. συνεχιζόμενο τραύμα πολλών γενεών. και η συνεχιζόμενη καταπάτηση και ρύπανση των αυτοχθόνων εδαφών για οικονομικά έργα που ωφελούν μακρινές εταιρείες. Το 2021 ο κόσμος σοκαρίστηκε από την ανακάλυψη χιλιάδων μικρών σορών στις πρώην εγκαταστάσεις σχολείων-οικοτροφείων σε όλο τον Καναδά. Είναι γνωστό ότι πολλές ακόμη χιλιάδες έχουν εξαφανιστεί, τα λείψανα των οποίων δεν έχουν ακόμη βρεθεί και των οποίων οι θάνατοι, βαθιά χαραγμένοι στη συνείδηση των οικογενειών και των κοινοτήτων τους, δεν έχουν μέχρι πρόσφατα αναγνωριστεί επίσημα από τα αρμόδια κυβερνητικά και εκκλησιαστικά ιδρύματα. Σχεδόν δύο χιλιάδες ανώνυμοι τάφοι είχαν εντοπιστεί μέχρι τα τέλη του 2021. Άλλοι πέντε χιλιάδες έως δέκα χιλιάδες τέτοιοι τάφοι πιθανώς να υπάρχουν και περιμένουν να βρεθούν».
Ο Πάπας Φραγκίσκος απηύθυνε μια ιστορική συγγνώμη, η οποία προκάλεσε διαφορετικές αντιδράσεις. Η συγγνώμη είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα, αλλά τι συμβαίνει μετά από αυτό, τι μέτρα λαμβάνονται για να βοηθηθούν οι άνθρωποι που έχουν χάσει τόσα πολλά και που είναι περιθωριοποιημένοι, φτωχοί, εκτοπισμένοι, μειωμένοι αριθμητικά. Η συγγνώμη πρέπει να συνοδεύεται από αποκατάσταση και αποζημίωση. Ο Πάπας ζήτησε συγγνώμη για τις κακοποιήσεις και ανέλαβε την ευθύνη για τη συνεργασία της εκκλησίας σε γενιές φρικτής κακοποίησης και πολιτιστικής καταστολής αυτοχθόνων παιδιών σε καθολικά σχολεία – οικοτροφεία σε όλο τον Καναδά. Ο Πάπας Φραγκίσκος είπε ότι βρίσκεται σε ένα “προσκύνημα μετάνοιας” για να εξιλεωθεί για τον ρόλο της εκκλησίας σε ένα σύστημα σχολείου-οικοτροφείου, στο οποίο γενιές ιθαγενών παιδιών απομακρύνθηκαν βίαια από τα σπίτια τους και αναγκάστηκαν να φοιτήσουν σε οικοτροφεία που διοικούνταν από την εκκλησία, χρηματοδοτούμενα από την κυβέρνηση. Προκειμένου να τα αφομοιώσει στη Χριστιανική, Καναδική κοινωνία. Περισσότερα από 150.000 αυτόχθονα παιδιά απομακρύνθηκαν από τα σπίτια τους από τον 19ο αιώνα μέχρι τη δεκαετία του 1970 και τοποθετήθηκαν στα σχολεία σε μια προσπάθεια να τα απομονώσουν από την επιρροή των οικογενειών και του πολιτισμού τους. Η Καναδική κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι η σωματική και σεξουαλική κακοποίηση ήταν ανεξέλεγκτη στα σχολεία, με τους μαθητές να ξυλοκοπούνται επειδή μιλούσαν τη μητρική τους γλώσσα. Η συγγνώμη του Πάπα ήρθε μετά τις συγγνώμες που εξέφρασε ο νυν και ο πρώην πρωθυπουργός του Καναδά. Μερικοί άνθρωποι καλωσόρισαν τη συγγνώμη ως χρήσιμη για τη θεραπεία τους κι άλλοι πιστεύουν ότι είναι το πρώτο βήμα μιας αναγκαίας μακρύτερης διαδικασίας συμφιλίωσης για θεσμικά λάθη που χρονολογούνται αιώνες. Ο Πάπας αναγνώρισε ότι οι πληγές και οι αδικίες θα χρειαστούν χρόνο για να επουλωθούν.
Παρακάτω είναι μερικά αποσπάσματα από μια πιο μακροσκελή ανάρτηση που έγραψα το 2015:
…. Ένα θέμα που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα είναι οι πολιτικές μετανάστευσης παιδιών και πρακτικές διάλυσης οικογενειών καθώς και οι πρακτικές υιοθεσιών που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, ακόμη και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του εξήντα σε πολλές χώρες. Παρόλο που έχω κάνει σύντομες αναφορές σε αυτά τα ζητήματα, και στις σχετικές ταινίες και βιβλία σε προηγούμενες αναρτήσεις, θα κάνω κάποια αναφορά εδώ ξανά. Αρχικά, συμφωνώ με την Margaret Humphreys που γράφει ότι ‘πολύ λίγες τραγωδίες μπορούν να συγκριθούν με το να πάρεις τα παιδιά από τις οικογένειές τους και τις χώρες τους, να τα απογυμνώσεις από την ταυτότητά τους και μετά να αρνηθείς ότι η απώλεια τους ήταν κακοποίηση’ διότι καθώς λέει ‘η αίσθηση καταγωγής ή κληρονομιάς αποτελεί σημαντικό μέρος της ταυτότητας μας’ (Margaret Humphreys, Empty Cradles, 1994). Στο βιβλίο της, Empire’s Children: Child Emigration, Welfare and the Decline of the British World, η Ellen Boucher γράφει ‘Στη δεκαετία του 1980 άρχισε να σπάει η σιωπή γύρω από το θέμα των χαμένων οικογενειών. Στην διάρκεια αυτής της δεκαετίας παρατηρήθηκε μια ραγδαία αύξηση των ομάδων υπεράσπισης που ήταν αφοσιωμένες στην ευαισθητοποίηση σχετικά με την ιστορία της παιδικής μετανάστευσης και την αποζημίωση των ανθρώπων που είχαν πληγωθεί από αυτήν την πολιτική. Μια από τις πρώτες ομάδες ήταν η Child Migrant Friendship Society της Δυτικής Αυστραλίας, που ιδρύθηκε το 1982 από μια ομάδα πρώην παιδιών μεταναστών, και που στόχο είχαν την ανακούφιση από ‘τον πόνο, την αδυναμία, την αγωνία, τη δυστυχία, τη φτώχεια, την ανέχεια και τις συναισθηματικές διαταραχές’ που πίστευαν ότι αυτές οι πρωτοβουλίες είχαν προκαλέσει.
Πέντε χρόνια αργότερα, η Margaret Humphreys, μια κοινωνική λειτουργός από το Nottingham, ίδρυσε το Child Migrants Trust, το οποίο αγωνίστηκε για να πιέσει τα φιλανθρωπικά ιδρύματα μετανάστευσης, καθώς και τις Βρετανικές και Αυστραλιανές κυβερνήσεις, να αναγνωρίσουν το τραύμα που υπέμειναν οι πρώην παιδιά μετανάστες. Η Humphreys κατέγραψε την εμπειρία της και τη δουλειά της στο βιβλίο της Empty Cradles που έγινε ταινία (Oranges and Sunshine – Jim Loach). Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Lost Children of the Empire παρουσιάζει την τύχη κάποιων από τα 150.000 ορφανά από την Βρετανία, τα οποία- συχνά χωρίς τη γνώση και τη συγκατάθεση των γονιών τους – στέλνονταν στο εξωτερικό για να μεγαλώσουν σε ιδρύματα παιδιών. Κάποια από αυτά έπεφταν θύμα εκμετάλλευσης και πολλά κακοποιηθήκαν. Τα παιδιά είναι τα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας, και ως εκ τούτου, μέσα στο χρόνο, συχνά έχουν πέσει θύματα κακοποίησης και εκμετάλλευσης. Τα παιδιά έχουν επίσης μέσα στο χρόνο, και πιο ειδικά κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, κλειστεί σε ιδρύματα, απομακρυνθεί από τις μητέρες τους, υιοθετηθεί παράνομα.
Η πρακτική αυτή ξεκίνησε στις αρχές του αιώνα, αλλά η απέλαση παιδιών στο εξωτερικό συνεχίστηκε μέχρι και το 1967! Η Joanna Mack είναι η παραγωγός και σκηνοθέτης αυτού του πρωτοποριακού ντοκιμαντέρ, το οποίο αποκαλύπτει την ιστορία της μετανάστευσης παιδιών από το Ηνωμένο Βασίλειο, σύμφωνα με την οποία παιδιά ηλικίας ακόμη και τριών ετών απεστάλησαν στην Αυστραλία, τον Καναδά, τη Νέα Ζηλανδία και την πρώην Νότια Ροδεσία (νυν Ζιμπάμπουε). Η μετάδοση της ταινίας στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Αυστραλία, και το βιβλίο με τον ίδιο τίτλο των συγγραφέων Philip Bean and Joy Melville, βοήθησαν να εξασφαλισθεί η ίδρυση του Child Migrants Trust και το έργο υποστήριξης οικογενειών που είχαν χωρισθεί λόγω αυτών των πρακτικών. Δύο δεκαετίες αργότερα, οδήγησε στην επίσημη συγγνώμη από τις κυβερνήσεις της Αυστραλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου. Η βραβευμένη μίνι σειρά The Leaving of Liverpool (John Alsop, Sue Smith, Penny Chapman)…. το 1992, είναι μια δραματοποιημένη μαρτυρία των ασυνόδευτων παιδιών μεταναστών από τη Βρετανία στην Αυστραλία. Προβλήθηκε στη Βρετανία και στην Αυστραλία και αναφέρθηκε στις κοινοβουλευτικές έρευνες και στις δύο χώρες. Είχε σημαντικό αντίκτυπο και συνέβαλλε στην τοποθέτηση της μετανάστευσης των παιδιών ‘στο χάρτη’, όσον αφορά στην ευαισθητοποίηση του γενικού πληθυσμού και των ατόμων που είχαν σταλεί στην Δυτική Αυστραλία ως παιδιά μετανάστες.
Ο Gordon Brown ζήτησε συγνώμη το 2010 για τα παιδιά που στάλθηκαν στην Αυστραλία, πρακτική που κράτησε πάνω από 40 χρόνια μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1960. Η πρωθυπουργός της Αυστραλίας Julia Gillard ζήτησε δημόσια συγγνώμη από τα θύματα των παράνομων υιοθεσιών το 2013. Ο Kevin Rudd ζήτησε επίσημη συγγνώμη από τους 500,000 ‘Ξεχασμένους Αυστραλούς’ (Forgotten Australians) και τις οικογένειες τους για το ρόλο που έπαιξε η χώρα του στις μεταναστεύσεις παιδιών.
Τα παρακάτω σύντομα αποσπάσματα είναι μέρος της δημόσιας συγνώμης του …..
‘Συγγνώμη διότι ως παιδιά σας πήραν από τις οικογένειές σας και σας τοποθέτησαν σε ιδρύματα όπου τόσο συχνά σας κακοποίησαν. Συγγνώμη για τα σωματικά βάσανα, τη συναισθηματική πείνα και την παγερή απουσία αγάπης, τρυφερότητας, φροντίδας. Συγγνώμη για την τραγωδία, την απόλυτη τραγωδία της χαμένης παιδικής ηλικίας.’….. ‘Σε εκείνους που τους είχαν πει ότι ήταν ορφανά αλλά στάλθηκαν εδώ χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων τους, αναγνωρίζουμε τα ψέματα που σας είπαν, τα ψέματα που είπαν στις μητέρες και στους πατέρες σας και τον πόνο που προκάλεσαν τα ψέματα αυτά σε σας για όλη σας τη ζωή.’
Σε προηγούμενες δημοσιεύσεις έχω επίσης κάνει αναφορά σε ταινίες και τραγούδια σχετικά με την Κλεμμένη Γενιά / Stolen Generation στην Αυστραλία. Η ταινία Rabbit–Proof Fence της Christine Olsen βασίζεται στο βιβλίο της Doris Pilkington, κόρη της πραγματικής Molly Craig,…. Με λίγα λόγια, η ταινία περιγράφει το μακρύ δρόμο της επιστροφής ενός κοριτσιού όταν την χωρίζουν βίαια από τη μητέρα της και τη μεταφέρουν σε ένα χώρο συγκέντρωσης Αβορίγινων κοριτσιών χίλια μίλια μακριά από το σπίτι τους, στα πλαίσια μιας κρατικής πολιτικής απομάκρυνσης παιδιών από τις αυτόχθονες κοινότητες και εκπαίδευσης τους, προκειμένου να εξαλειφθεί η ταυτότητά τους και να ανατραφούν ως «λευκά». Χιλιάδες παιδιά απομακρύνθηκαν βίαια από τις οικογένειές τους και τοποθετήθηκαν σε ανάδοχες οικογένειες, σε σπίτια ή σε αποστολές για παιδιά μεταξύ του 1890 και του 1970. Το 2008 η κυβέρνηση της Αυστραλίας ζήτησε συγγνώμη από την Κλεμμένη Γενιά. Η συγνώμη βέβαια, δεν μπορεί να διαγράψει ή να επουλώσει χρόνια απωλειών και πόνου, αλλά τουλάχιστον αποτελεί ένα βήμα αναγνώρισης λαθεμένων και αντιδεοντολογικών πρακτικών. Επίσης, η δημόσια συγνώμη συμβάλλει στην μείωση της κοινωνικής άρνησης και της μυστικότητας που περιβάλλει τις πρακτικές αυτές σε πολλά μέρη του κόσμου……. Τουλάχιστον, ορισμένες κυβερνήσεις έχουν αναγκαστεί από τον ακτιβισμό των επιζώντων και την απαίτηση της κοινωνίας να αναλάβουν την ευθύνη για τα σκοτεινά κεφάλαια της ιστορίας τους και να εργαστούν προς την συμφιλίωση και την αποκατάσταση.
They took the children away / Πήραν τα παιδιά μακριά (Archie Roach) https://www.youtube.com/watch?v=IL_DBNkkcSE
Δυστυχώς, τέτοιες πρακτικές και πολιτικές δεν έλαβαν χώρα μόνο στη Βρετανία και την Αυστραλία, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα χιλιάδες παιδιά απομακρύνθηκαν από τις οικογένειές τους και τοποθετήθηκαν σε χώρους γνωστούς ως Παιδουπόλεις της Βασίλισσας Φρειδερίκης μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Έχουν πλέον υπάρξει πολλές αποκαλύψεις για χιλιάδες παράνομες υιοθεσίες των παιδιών αυτών στο εξωτερικό, ιδίως, στις ΗΠΑ. Ωστόσο, στην Ελλάδα η σιωπή δεν έχει σπάσει επίσημα και καμία κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει κάποια προσπάθεια να διερευνήσει, συζητήσει δημόσια ή να ζητήσει συγγνώμη. Τα θέματα αυτά είναι λίγο ως πολύ θέματα ταμπού………….
